♥ Stom

Hoe stom kan het leven soms zijn! Heel stom. En niet leuk. Verdrietig, ontmoedigend, frustrerend, idioot. Zoveel als een mens aankan?

Soms komen de stormen in het leven met veel tegelijk. Mijn 2023 was vol stevige onweersbuien, harde regen, pittige koude en windkracht. Ik tolde! Ik rilde, draaide en voelde soms de stevige grond onder mijn voeten nog amper. Zo was het en zo is het soms.

Je herkent dit vast. Dit is een kant van het leven. Het doet soms pijn en het is goed om dit te voelen en dit gevoel er even te laten zijn.

Vanuit mijn vakgebied spreken we van ‘ervaringen’ en dat waren er veel dit jaar. Nieuwe ervaringen, nieuwe emoties, nieuwe reacties en daaraan gekoppeld ook weer nieuwe ervaringen. Maar ze zijn ondersteunend, leerzaam en bieden de mogelijkheid om een nieuwe versie van jezelf te kunnen zien. Dat is dan weer leuk!

Er kwam ruimte voor stilte. In de stilte is het goed voelen en ook eenvoudiger om contact te maken met het zorgsysteem. Vanuit stilte volgt kalmte, ruimte en verbinding met jezelf. En vervolgens weer verbinding met de wereld om je heen. Maar mijn 2023 bracht rouw, stilte en afscheid nemen. Rouw omdat mijn beide ouders in 3 maanden tijd overleden. Rouw om oude patronen uit mijn kindertijd los te laten. Verdriet in het leven van mijn kinderen en mijn partner, afscheid omdat mijn instituut niet meer verder kon op de oude manier. En dan noem ik een aantal thema’s niet.

Maar 2023 was een leerzaam jaar! Ook een bijzonder en liefdevol jaar. Ik heb misschien wel meer dan ooit veel liefde, steun en verbinding ervaren. En ik ben volledig in mijn kracht gekomen en heb ervaren wat ik eigenlijk aankan. Dat is voor ons allemaal echt meer dan wat we denken. We kunnen het, steeds opnieuw vallen we, staan we op en gaan we weer door. Het gevoel van medemenselijkheid steunt, want we worstelen allemaal met het leven. Iedereen heeft verdriet, tegenslag en rouw. En de dosering hierin is niet mis. We krijgen allemaal een flinke portie. Stom. Maar je bent niet alleen!

Het is een ware levenskunst hoe je hiermee omgaat. Durf je bestaande patronen te doorbreken? Durf je aan de slag te gaan met je automatische reacties en trauma? Heb je de moed om ondermijnende patronen onder ogen te durven komen? En zo ruimte te maken voor een ander leven? Durf je dingen in je huidige leven los te laten of anders te doen? Ook fysiek lijken we soms verslagen als mens. Ziekte en pijn zijn onderdeel van ons leven. Alleen de relatie met de gebeurtenissen in ons leven zijn lastig voor ons om te zien of te accepteren. Maar ze zijn er, de bewijzen liegen er niet om. Onze gevoelens en emoties spelen weldegelijk een rol. We worstelen allemaal, in meer of mindere mate. En hoe kunnen we elkaar ontmoeten in die worsteling?

Een vraag die mij bezighoudt. Nog steeds, ik heb het antwoord nog niet gevonden. Soms huil ik erom, en soms jubel ik erom. Dan weet ik een oplossing en zie ik voor me hoe ik een ander kan helpen. Maar soms ontbreekt mij de moed en blijf ik roerloos zitten. Hoe kunnen we elkaar steunen als we iets anders laten zien dan ons werkelijke gevoel? Dan vind ik het leven stom, begrijp ik even niets van mijn medemens. En als ik het mezelf toesta om dit te voelen, dan is het leven erna weer mooi. Hoeveel eenvoudiger zou het zijn als we allemaal kunnen benoemen hoe we ons voelen? Zonder dit te hoeven verbloemen in akelig of destructief gedrag? Zonder een ander van je af te duwen, terwijl je juist iemand dichtbij nodig hebt? Kunnen we gewoon mens zijn?

Het nu is een houvast, en het schijnt een comfortabel en zacht lichtje op het huidige moment. Zó fijn! Dat is de opening voor contact, voor verbinding, voor dichtbij zijn. Voor samen huilen en samen blij zijn. Voor samen boos en moedig zijn. Voor frisse energie, hoop en blijdschap. Kom je ook naar het nu? Daar is tederheid, liefde, warmte, verbondenheid en vreugde. En dit is er elke dag opnieuw, voor jou, voor mij, voor iedereen ♥