Retraite Stil & Simpel

Mijn hart staat wijd open, de liefdevolle energie lijkt door mijn lichaam te vloeien. Mijn handen gloeien en mijn hart klopt snel. Een gevoel van gelukzaligheid maakt zich meester van mij. Jee, dit voelt goed.

‘Moge iedereen gelukkig zijn”, een voor mij terugkerende mettazin in de retraite. Als je van jezelf houdt is het gemakkelijker om van anderen te houden. Metta is liefde zonder eigenbelang. Metta kent geen voorkeur en stelt zich niet partijdig op. Karakteristiek voor metta is het gericht zijn op het welzijn van anderen. Maar metta is ook moeilijk, zo heb ik mogen ervaren. Onvoorwaardelijk een ander iets gunnen is niet altijd eenvoudig. ‘Moge jij gelukkig zijn’ ammehoela, ‘Moge jij in de stront zakken’ denk je dan soms. Iemand die je liever niet ziet het allerbeste toewensen, vind ik nog steeds een klus. Maar toch, ik heb gevoeld wat het met je doet als je oefent in liefdevol vriendelijk zijn. Het doet je stralen en maakt je zacht en ontspannen. Alleen al de subtiele glimlach op je gezicht maakt dat je de hartelijkheid ook voelt in je lichaam. Het lijkt echt alsof de liefde door je lijf stroomt en dat voelt heerlijk. Alleen al dat gevoel, heb ik gemerkt, is het meer dan waard om liefdevol vriendelijk te zijn voor anderen en voor jezelf.

klooster

Vijf dagen ging ik op stilteretraite met studiegenoten van de Hogeschool Utrecht, Opleiding Mindfulnesstrainer, begeleid door Irène Bakker, een bijzondere zen priesteres. ‘Stil & Simpel’ vond plaats in het Dominicanenklooster in Huissen, een prachtige en serene plek, waar ik mij direct thuis voelde. Best onzeker, met een boel vragen, maar ook heel nieuwsgierig ging ik de retraite tegemoet: ‘Wat stond mij te wachten?’ ‘Ga ik dit wel volhouden?’ en ‘Misschien loop ik wel gillend weg’ en ook  ‘Dit is toch niets voor mij, als een zombie een paar dagen in een klooster verblijven?’ Aardige doemscenario’s passeerden de revue. Toch keek ik er ook naar uit, want ik was toe aan rust, aan tijd voor mijzelf. En stiekem was ik toch ook heel benieuwd naar alles wat ging komen. Goed of slecht, fijn of niet fijn, ik was er klaar voor, zo voelde het gelukkig.

Het idee van vijf dagen volledige stilte maakte mij vooraf een beetje angstig. Geen woorden, geen oogcontact, geen beleefdheidsnormen en ook eten in stilte. Eerder heb ik mogen ervaren dat dit gevoelens van eenzaamheid bij mij opriep, een vreselijk pijnlijk en overheersend gevoel wat aan je knaagt. Opgelegde stilte roept bij mij bovendien de nodige vraagtekens op en al helemaal als dit meerdere dagen achter elkaar moet duren. Mijn quest naar de stilte is nog niet klaar, maar ik ben wel wat verder gekomen.

Door niet te praten, heb ik ondervonden, ben je meer in contact met jezelf. Door het wegvallen van sociale normen kan je je volledig concentreren op je eigen gevoelens en gedachten. En dat vond ik best lekker. In het begin voelde het voor mij wat egoïstisch, omdat ik iemand ben die anderen graag op de eerste plek zet, maar dat gevoel verdween snel. Ik hoefde gewoon met niemand rekening te houden. Het enige waar ik me aan moest houden was het vaste dagschema. Tussen anderen in stilte met jezelf zijn is een bijzondere ervaring.

Geen televisie, geen computer, geen social media, geen telefonisch contact met je kinderen of geliefde is best heel gek. Maar vooral ook lekker rustig merkte ik. Het leek of al het moeten verdwenen was. De automatische piloot was weg, dat was het. Heerlijk om niet met je verstand op nul in de ochtend de dag te beginnen, dan ben je meer ontspannen. Dit gaat me sowieso beter af sinds ik met mindfulness bezig ben. Je volledige aandacht bij wat je aan het doen bent en waar je je bevind op dat moment is genoeg voor het menselijk brein. Het roept spanning op zodra er meer bij komt kijken en je je begeeft in het oh zo menselijke terrein van het multitasken.

‘Stilte doet helder zien’ en dat is echt zo, viel mij op. Door de afwezigheid van woorden merk je meer subtiliteit op. Het was mij ineens duidelijk dat woorden vaak afleiden en geen of weinig ruimte laten voor voelen. Door niet te praten merk je meer details op in je omgeving. En niet alleen bij wat je ziet met je ogen, maar ook bij andere mensen merkte ik meer op. Ik zag nog duidelijker dan gewoonlijk hoe iemand zich voelde en merkte daar ook veranderingen in op. Je ziet aan de houding, gezichtsuitdrukking en blik in de ogen hoe iemand zich voelt. Of misschien is het juist wel de subtiele veranderingen die zich hierin voordoen, die het maken dat je het gewoon weet. Ook heb ik het gevoel dat ik mijn studiegenoten beter heb leren kennen. Best gek, zo in stilte.
Eén woord klonk telkens door mijn hoofd tijdens de retraite: fijngevoeligheid. Stilte maakt mij fijngevoelig en dat voelt goed, het past bij me. Het ‘helder zien’ in de stilte merk je niet alleen naar de buitenwereld toe, maar ook in je innerlijke beleving. Je kunt echt scherper je gevoelens, gedachten en lichaamssensaties analyseren en benoemen. Voor mij voelde stil zijn als een warm, ontspannen bad. Ik had het redelijk makkelijk met mezelf, want er kwam niets naars opzetten. Geen verdriet, teleurstelling, frustratie of gepieker, maar alleen soms irritatie of onrust diende zich aan. Het lukte me om gewoon lekker mindful te zijn. Ha, hoe heerlijk was dat? Misschien ook wel heel verdiend na een paar jaar persoonlijk ploeterwerk.

Je opmerkzaamheid wordt groter zonder woorden. Als je praat ben je aan het denken en als je denkt is je analytisch vermogen wat minder scherp. De omstandigheden in een klooster wijken natuurlijk af van je thuissituatie, het is er een stuk rustiger, dus dat maakt het makkelijker om je aandacht op andere zaken te richten. Je zintuigen draaien op volle toeren in de stilte en volgens mij vinden ze het heerlijk. Lekker scherp horen, veel goed ruiken en heerlijk secuur proeven. Wat heb ik daar goed gegeten, vele happen waren puur genot. Ik houd van lekker, maar vooral ook van rustig eten en hier was alle gelegenheid voor. Doordat je aandacht volledig bij het eten was, proefde je echt nauwkeuriger.

Buiten het veel te vroeg opstaan en de soms lastige discipline van het dagschema van 6.30 tot 21.30 uur, had ik ook tijd voor mijzelf. Lekker op bed luieren of een beetje rondwandelen in en om het klooster was prima. De vele verschillende meditaties waren bijzonder en allemaal anders. Soms mooi, soms stierlijk vervelend, soms ontspannend en soms erg pittig. Het zal nooit mijn hobby worden om aan een meditatiemarathon mee te doen, maar het was zeker een bijzondere ervaring die ik niet had willen missen. Geen zombiegevoelens en niet de neiging om gillend weg te lopen. Stil & Simpel was een bijzondere, waardevolle en onuitwisbare ervaring.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *