Zonnetje in huis

Sinds twee dagen loopt er een zonnetje door mijn huis. Een wollig, lief, nieuwsgierig en speels klein katje vervult iedere kamer met frisheid. Mijn kinderen en ik vinden het geweldig. Wat een liefde.

Boosheid verdwijnt als sneeuw voor de zon, irritatie maakt plaats voor geduld, stampvoeten lukt niet, deuren gaan ineens voorzichtig open en dicht en voor negatieve gedachten is geen plek met lieve Yoda in de buurt. Het is ook heel fijn dat het verdriet wat er al een paar weken is, lijkt op te lossen. De glimlach overwint, net als de schaterlach en de twinkelogen.

De schat vangt de muis op de laptop, struikelt over zijn eigen poten, valt om als hij zich uitrekt, kijkt met grote ogen naar de trap boven hem en bekijkt ieder voorwerp alsof hij het nog nooit heeft gezien. En dat is zo heerlijk. Het maakt mij weer bewust van alles wat vanzelfsprekend is: fietsers op de fiets, vlaggen die wapperen, een rinkelende deurbel, schoenen die klikken, een klap als er iets op de grond valt, het geronk van de wasmachine, de regen die tikt op de ramen, de flitsbeelden van de televisie. Zelfs de interactie tussen mensen lijkt Yoda te observeren. En als het genoeg is voor hem, dan komt hij lekker warm bij je liggen, zo lang als goed voelt voor hem.

Heerlijk fris en het doet mij denken aan het gevoel wat ik had na mijn retraite. De wereld komt soms duidelijk aan: in zijn lelijkheid, maar ook in zijn puurheid. Mag dit gevoel eeuwig duren?