Achteroverleunen

Lekker in zo’n houten schommelstoel achteroverleunen. En dan wat rusten op zo’n mooie houten veranda uit een cowboyfilm, met het zonnetje in je gezicht en een heerlijk briesje door je haren. De gelukzalige blik in je ogen en die niet te stoppen glimlach maken het helemaal af. Wat een heerlijkheid. Is dit nou geluk?

Soms dagdroom ik fijne gedachten. Dan denk ik over wat mij warm maakt van binnen. Het lijkt dan of ik verlang naar iets wat ik op dat moment niet heb. Best heel menselijk. Ik ben er goed in om mijzelf een weg te banen in de heerlijke dagdroombeelden. Ze geven mij een goed gevoel.

Toch merk ik dat ik weinig ruimte heb voor lummelen of dagdromen, gewoonweg omdat mijn dag te vol is. Door het rennen, plannen, regelen en werken zit ik weinig in rust op mijn bank. Lekker mindful achteroverleunen en niets doen, of misschien een beetje mijmeren, is er niet altijd bij. Hoe jammer! Mijn hoofd doet het het best als ik mij rustig voel.

Mijn fijne gedachten ‘vlucht’, zo heb ik gemerkt, heeft een functie. Het zegt iets over mijn behoeften. Als ik op mijn bank zit zijn er prikkels om mij heen van de televisie, kinderen, mobieltjes, laptops, boeken, de kat en nog veel meer. Dan wil ik eigenlijk naar rustiger oorden, weg van de drukte, weg van de prikkels en weg van het ongecontroleerde gevoel dat deze prikkels met zich meebrengen. Het vraagt soms wat van me om hiermee om te gaan. En dan bedoel ik vooral het rustig blijven, te midden van de onrust om je heen.

Graag zit ik dan op mijn meditatiekussen, om mijn hartslag weer te kunnen voelen en om de gedachten en gevoelens die er bij me zijn te kunnen observeren. Dat maakt mij rustig, zo eventjes in stilte zijn met mezelf, zonder iets te hoeven doen.

Eenmaal terug in de woonkamer besef ik me dat ik die prikkels prima de baas kan in het moment. Gewoon door achterover te leunen en even te stoppen met waar ik mee bezig ben. Observeren wat er om mij heen gebeurd en bij mijzelf opmerken wat dit met me doet. Dat voelt super, want dan weet ik wat ik nodig heb. Direct volgt dan een ‘jongens, die tv mag uit!’ en een ‘nu even niet’ naar mijn mobiel. Ik kan weer richting geven aan wat goed voor mij is, dat is fijn.

De gedachten ‘vlucht’ is soms heerlijk, maar eigenlijk niet nodig als je eigen baas bent over jouw momenten. Maar ja, dit lukt gewoon niet altijd. En dan is die schommelstoel op die mooie veranda nog helemaal zo slecht nog niet :-).

 

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *