Wat kan ik, mama?

‘Wat kan ik nu eigenlijk, mama?’ ‘Waarom ben ik nergens goed in?’ Best lastig om te horen van je eigen kind. Natuurlijk kan je kind een boel en natuurlijk kan het veel dingen goed. Waar dit akelige gevoel dan vandaan komt? Tja, dieu mag het weten.

Mijn inschatting als moeder is dat de puberteit een boel opschudt en in de war brengt. En dan bedoel ik vooral bij het kind zelf. Als ouder moet je blijven aanhaken bij de snelle ontwikkeling en vooral ook telkens weer finetunen, zoals ik dit noem. Even weer afstemmen op het kanaal waar je kind zich op dat moment begeeft. Het niet oordelen en de mildheid van mindfulness komen hierbij echt goed van pas. Maar ook je eigen gevoel een plekje geven hierin, vind ik heel erg belangrijk voor fijn, oprecht contact. Zo is er ruimte voor de gevoelens en gedachten van twee personen. Want een puber trekt de aandacht -onbewust- volledig naar zich toe.

Mijn grijze haren maken plaats voor nieuwe energie. Ik heb besloten om niet te denken in onmogelijkheden, maar in mogelijkheden. Ik heb frisse energie om aan de slag te gaan met mijn kind. Ik wil samen op ontdekkingsreis, samen vissen in de hobbyvijver, samen speuren op het internet. Nou ja, zoiets dan. En als het kind dit ook wil, want dat wisselt nogal ;-). De weg naar volwassenheid is een lastige, met een boel beren, maar ook zeker een mooie weg met veel mogelijkheden. Ik zie het als mijn oudertaak om als gids te functioneren. En ik ben nogal een serieus type.

Tussendoor baal je soms, voel je je wel eens machteloos, ben je geïrriteerd of verdrietig. Hoe kan je kind nu ineens denken dat het niets kan? Waar is het onbezonnen, vrolijke kind gebleven? Gevoelens die er mogen zijn, die gevoeld mogen worden en die ook een plekje moeten krijgen. Dus stampvoeten, luidkeels praten of hard met de deur gooien tijdens een goed gesprek? Oké, maar met mate en toch enigszins beheerst. En dan wel sorry zeggen tegen elkaar. Én knuffelen achteraf, want dan is alles weer goed. En ook nog even benadrukken dat dit niet te vaak moet voorkomen i.v.m. de buren ;-).

Tja, en wat kan mijn kind nu eigenlijk? Ik zou echt een hele lijst kunnen opnoemen, maar ik doe het niet. Mijn rol als moeder zie ik als mild sturend op de weg die soms zo lelijk is en pijn doet. De ogen van mijn kind openen en openhouden, dat kan ik. Dat voelt goed en is eigenlijk al een heleboel.