Top moeder
‘Mam, ze zegt dat je een top moeder bent en dat ben je ook!’ Oh joepie, hoe kan een hart breken. Mijn tranen zeggen genoeg als ik dit hoor. Twijfel ik dan zo aan mijn moederschap? Of is dit een kans om mijn prikkende tranen te laten gaan?
Mijn dochter die praat over mindfulness bij anderen aan de keukentafel. En dan een moeder die zegt dat ze haar kind misschien wil aanmelden bij mij. Daar smelt ik gewoon van. Of misschien ook niet gewoon, want er is veel, heel veel aan vooraf gegaan. Het gaat goed met mijn lieve meid en daar ben ik zo super blij om. Ik ben trots op haar, op haar strijd met het leven middenin de puberteit en tussen een lastig co-ouderschap. Mindfulness heeft ook haar een duwtje gegeven. Misschien is het duwtje wel een grote duw en weten we dit allebei nu nog niet.
De aandacht tussen ons is soms vlammend van karakter, maar ook heel intens en warm. We geven elkaar de ruimte, maar zijn toch dichtbij elkaar, zoals Eline Snel dit zo mooi verwoord. Ik zeg altijd dat het heel gewoon is om iets te voelen, om verdrietig te zijn, boos of blij. En dat dat soms best heel vervelend is. Gelukkig kan ze nu voor zichzelf benoemen dat het ook weer voorbij gaat, dat gevoel. De theorie van loslaten is eigenlijk een verstandige en geeft je best wat rust. Alles gaat weer voorbij, fijne gevoelens en vervelende gevoelens.
En ja, mijn tranen, die waren er even en zijn nu weer gestopt. Een mooi moment om te voelen waar ik nu ben. Een tranendal vol twijfel, verdriet en trots. Want co-ouder zijn is zo vreselijk ingewikkeld. Het is alles wat ik altijd deed, maar dan in deeltijd, dus voor de helft. Mijn hoofd bevat dit nog steeds niet en ik kan het ook niet. Moeder ben ik altijd, voor de volle honderd procent, maar de zorgtaken zijn gehalveerd. Ook dit is weer loslaten, met best wat pijn kan ik je vertellen. Maar door mijzelf te zijn met een sterke glimlach houd ik het goed vol en zie ik zelfs de positieve kanten ervan.
Hoe leerzaam is het als kinderen in twee huizen wonen met verschillende normen en waarden? Hoe leerzaam is het om te zien dat ouders allebei dingen anders doen? En wat doet het met een kind om niet de vanzelfsprekendheid van een gezin te ervaren? Het is leerzaam denk ik, maar niet fijn. Ik had het ze graag willen besparen. Maar soms, soms kan je niet anders in het leven dan kiezen voor jezelf. Als je heel klem zit.
Trots zijn doe je niet in deeltijd. Dat voel je altijd, in je hart, in je hele wezen. En daar zitten mijn kinderen allebei en altijd. Mijn gedroogde tranen glimlachen.