Rust…

‘Hoe krijg ik rust in mijn hoofd?’ Een vraag die ik echt vaak hoor van deelnemers aan de mindfulnesstraining. Vooraf, bij het intakegesprek, maar ook tijdens de training. De wens of misschien wel de dringende behoefte om rust te ervaren heeft bijna iedereen. Toch schrik ik wel eens, hoe zwaar wij mensen het kunnen hebben. En dan maak ik me zorgen, over hoe dit toch kan. Onrust, rusteloosheid en onstuimige gedachten nemen ons vaak in beslag. Wat gun ik iedereen een kalm hoofd!

Onze geest zit prima in elkaar, alleen gaan we er vaak verkeerd mee om. En mindfulness helpt echt om meer rust te ervaren als jij dat wilt. Toch is het geen trucje wat je even leert en het leent zich ook niet voor een ‘verkorte route’ om het je eigen te maken. Aandachttraining is gewoon keihard werken, elke dag opnieuw. En die gedachten worden er niet minder om. Maar je kunt wel leren om er anders mee om te gaan, zodat je er minder last van hebt.

De praktijk van alle dag is oefenen. Leren omgaan met onrust, ongemak en lastige gedachten en gevoelens is helemaal niet zo makkelijk. Dat ervaar ik zelf ook. Sinds een paar dagen heb ik de ruimte om terug te blikken op een onrustige turbo verhuizing. En dat ging niet heel mindful. In drie weken tijd ben ik verhuisd, met het beslismoment meegerekend. Toch probeerde ik om ‘erbij te blijven’ en bewust te ervaren wat het met mij deed. Een boel.

Tussen alle dozen zat ik op mijn kussen. Soms met tranen, een heleboel tranen. Een traan voor mijn oude huis, een traan voor het afscheid, een traan voor de buren, een traan voor de straat, een traan voor die lieve vriendin daar, een traan voor de fijne momenten, een traan voor de garagemannen en -vrouwen waarboven ik woonde en die ik ging missen, een traan voor de rot momenten, een traan omdat ik op een vervelende manier mijn huis moest verlaten, een traan voor de mooie kerstbomen die er stonden, een traan voor het fijne bos waar ik heerlijk hardgelopen heb, een traan omdat ik geen ruimte had voor verhuizen, een traan omdat samenwonen nog niet ging, een traan voor de warme zon die er vaak heerlijk naar binnen scheen. Maar vooral een traan voor de liefde die ik in het huis heb teruggevonden. Liefde voor mijzelf en de liefde in mijn leven.

Mijn hart is van slag en heeft tijd nodig voor herstel. Hij slaat letterlijk een slag over en ik vind het niet zo gek. Gelukkig is er nu vaak een glimlach, voor de heerlijke stek waar ik sinds kort woon. Een glimlach voor de eigen kamer die mijn kinderen hebben, een glimlach voor de fijne sfeer in het huis, een glimlach voor de heerlijke zonnige tuin, een glimlach voor hoe prachtig het eruit ziet, een glimlach voor de leuke mensen in de straat die een praatje met mij maken, een glimlach voor mijn lieve kat die het hier goed heeft, een glimlach voor de super keuken met ruimte voor heerlijke gerechten, een glimlach voor de rust die hier is, een glimlach voor mijn werkplek, die al heel vertrouwd voelt, een glimlach voor het leven wat ik mijzelf en mijn kinderen hier zie leiden en ook gun. En vooral een glimlach voor de liefde die nog steeds in mijn leven is en die ik hier met een positieve boost weer mag ervaren.

Tja, en die rust. Die krijg je niet kado, maar je kunt het wel zelf opzoeken. In alles wat we doen zit altijd een keuze, die soms verscholen lijkt waardoor we hem niet zien. Ook is rust je niet altijd gegeven, maar je kunt het jezelf wel geven. Even stoppen met doen en merken hoe het met je is. Zelfs temidden van de onrust. Wat heb je op dit moment nodig? Wat zou je kunnen helpen? Zo kun je beter voor jezelf zorgen en ervaar je meer momenten van rust…