Kussengevecht
Het meditatiekussen is voor mij een fijne plek om te zitten. Mediteren brengt me rust en ontwart mijn gedachten. Na een mindfulnessoefening voel ik me sterk, beresterk, maar echt niet altijd. Het kussen is geen lokmiddel voor genot of plezier, maar een moment van afstemming met mezelf. Eerlijke, open en vriendelijke finetuning met mijn binnenwereld. Aardig zijn voor wat ik voel, denk en ervaar doet me goed.
De afgelopen tijd veranderde er wat in mijn beoefening. Telkens wanneer ik ging zitten voelde ik mij kwetsbaar en kwamen er tranen. De tissuebox zette ik standaard erbij, en dat was oké. Toch overvielen de tranen en het verdriet mij. Wat maakte dat ik dit zich liet zien? Werd ik nu ineens verdrietig of was dit er al vandaag? Is er iets wat ik over het hoofd zie? Waarom kan ik overdag niet huilen? Waar gaan de tranen eigenlijk over? Zijn het de compassie oefeningen die dit losmaken?
Een boel vragen, vragen op mijn kussen. En een boel tranen. Ja, en dan is dat wat er is. Dan is dat mijn beoefening. Nu ben ik iemand die niet zomaar iets voor lief neemt, dus ik ging ermee aan de slag. Mijn eigen mindfulnessbegeleiding, paste ik toe op mijzelf. Hoe ga ik om met mijzelf gedurende de dag? Welke keuzes maak ik die goed zijn voor mij? Waar is mijn aandacht en waar ben ik? Hoe ga ik om met de gevoelens en emoties die er zijn? Hoe zorg ik goed voor mijzelf?
Pfffff, confronterend. Er was gewoon teveel wat mij bezighield. Zoveel in mijn bol en zoveel om hard voor te werken en soms te strijden. Mijn meditatiekussen werd een gevecht. Een heus kussengevecht. En ik ging het liever uit de weg om rustig te kunnen zitten. Ontspannen, niets doen, vertragen en ruimte maken voor gevoelens lukte me niet. Doorgaan en volhouden was mijn strategie. Ik zat in de ontkenning, er was helemaal niets aan de hand. Totdat ik lastiger mijn bed uitkwam en het liefst op de bank wilde zitten. Mijn aandacht verplaatsen naar alles en iedereen om mij heen hielp maar tijdelijk. Kom op Maryvonne!
Het meditatiekussen werd een gevecht. Het liefst gooide ik mijn kussen door de kamer als reactie. Ik wilde niet zien wat ik moest zien, namelijk dat er keuzes gemaakt moesten worden. Soms is het leven overleven, maar kun je nog steeds bewust kiezen hoe je hiermee omgaat. Bewust opmerken wanneer het genoeg is en het tijd is voor nieuwe afstemming op jezelf en op dat wat erom je heen gebeurt. Gelukkig dat mijn optimistische en ijverige aard weer het voortouw nam. Zo, kom maar op met die problemen, met al het gedoe in mijn leven. Dat gevecht is een gegeven, maar ik ga hiernaast lekker door met wat ik doe. Steeds opnieuw weer vertrouwen vinden, energie krijgen van wat ik fijn vind om te doen, doorgaan met het vormgeven van mijn eigen bedrijf, goede verbinding voelen met mijn kinderen, meer tijd proberen door te brengen met mijn dierbaren, genieten van de grote liefde in mijn leven en stug doorgaan met het de renovatie van het huis waar ik ga samenwonen. Een geweldig vooruitzicht.
Nou, en wat zo fijn is? Het kussengevecht is niet meer. Het onder ogen zien van wat ik vermeed hielp. Mijn tranen opmerken en het verdriet wat er achter mijn gedachten lag toelaten maken mij weer mens, met alles wat daarbij hoort. Dan is er soms een stevig kussengevecht, maar soms ook niet.