Wisselavond

Het is lastig in mijn hoofd, zo’n wisselavond. De avond waarop mijn kinderen bij me komen of juist vertrekken en naar hun vader gaan. Verwarring, de kluts kwijt, onrustig gevoel, tranen, blijdschap, liefkozing of juist een pittige woordenwisseling. Het principe van week-op-week-af is prima voor de kinderen, ze brengen evenveel tijd door bij hun papa als bij hun mama. Maar in mijn hoofd is het lastig en ik merk dat dit bij de kinderen ook zo is.

Vanavond  kwamen ze naar mij, dat vind ik het makkelijkst. Jassen aan de kapstok, schoenen in de mand, kratten met kleren, boeken, schooltassen, hockeysticks en gymspullen in de gang. Het voelt als een soort invasie, waarop je je eigenlijk moet voorbereiden. Ik zou alleen niet weten hoe, maar ik probeer het wel door er bewust aandacht aan te schenken. Er bij stil staan dat een wisselavond lastig is lijkt mij een prima uitgangspunt. Het vertrek of juist de komst van mijn kinderen blijft lastig en gewenning doet een hoop goed, maar de emotie moet voor mijn gevoel benoemd worden.

Het wisselmoment is kort en duurt meestal niet langer dan vijftien minuten. De impact die het heeft duurt de rest van de avond en soms een deel van de nacht. Schakelen in mijn hoofd, schakelen tussen de rollen die ik heb als moeder, vriendin of alleen met mezelf zijn. De informatie verwerken, de indrukken, de geuren en de emoties van Mies en de kinderen die op me af komen.

Het moeilijkst vind ik het als ik mijn kinderen naar hun vader breng. De terugweg in de auto zijn er standaard tranen en voel ik me verdrietig. De weg naar huis verloopt als in een roes met een heleboel gedachten. Gelukkig wacht Maarten op me, die zondagavond, want terugkomen in een leeg huis is too much. Het afscheid van Maarten, als mijn kinderen juist zijn gekomen is verdomd lastig.

Toch lijkt het elke week ietsie pietsie makkelijker te gaan.