Wennen

Wat duurt het lang, voordat je gewend bent aan een nieuw huis. Ik denk toch dat er een halfjaar voor nodig is, net als met een nieuwe baan.

Het vakantiehuisgevoel begint langzaam te verdwijnen, heel fijn. Steeds vaker als ik mijn huisje binnenstap voelt het als thuis, als geborgenheid met een vertrouwde geur en een bekende tred. De piepende treden van de trap, de krakende planken van de houten vloer, het keukenkastje wat niet helemaal goed sluit, de achterdeur die wat lastig op slot gaat…. heerlijk als het vertrouwd voelt en dat wordt het gelukkig steeds meer. Het vermoeiende van al het nieuwe begint eraf te gaan.

Nu woon ik zo’n drie maanden in mijn nieuwe stulp, maar ieder dag wordt het fijner en meer mijn thuis en dat is belangrijk voor me. Wat ik merk is dat mijn spullen van vroeger het goed doen. Het is heerlijk om hier de klok, de sjoelbak, de spelletjes, de kandelaars, de brievenstandaard en de slee van mijn ouderlijk huis te hebben. Het heeft een positieve vibe, een zalige energie en herinnert mij aan de gezelligheid thuis van vroeger.

Het enige wat niet went en waarschijnlijk nooit zal wennen is twee weken per maand een lege zolder. Het doet pijn als ik de trap op loop en lege bedden aantref. Als mijn kinderen er niet zijn is dit erg moeilijk voor me.

Gisteren bracht mijn vader een kachel (zo’n type nephaard, maar dan een goede), welke eigenlijk klaar stond voor de Schalm. Hij staat hier super op zijn plek, sterker nog hij hoort hier gewoon. Ook dit draagt bij aan mijn thuisgevoel. Pap en mam bedankt, jullie zijn lief.
Enne… het komt helemaal goed hier!