Plekje voor gevoel

Luisteren naar je gevoel, dat is zo moeilijk. Je gevoelens benoemen en ze vervolgens een plekje geven is nog veel lastiger. Als je maar doorgaat, lekker op de automatische piloot, dan is er geen ruimte om iets met je gevoel te doen. Tijdens het doordenderen ervaar je naar mijn mening vrijwel niets. Alles is vlak, neutraal, gelijk. Gisteren was, emotioneel gezien, hetzelfde als vandaag en morgen.

Je hebt lef nodig om naar je gevoelens te luisteren, om er iets mee te doen en om ze een plekje te geven. Het vraagt durf, vaak gevolgd door pijn, maar daarna ontstaat trots. Je bent trots op jezelf en van trots word je blij en sterk. Weglopen voor wat je eigenlijk voelt is gevoed door angst. Echt, ik spreek uit ervaring, want ik was ook jarenlang bang.

Natuurlijk kan je niet de hele dag je bewustzijn van wat je voelt, daar heb je geen tijd voor. Toch kan je wel momenten inbouwen waarop je je afvraagt ‘hoe gaat het eigenlijk met me?’ Kijken naar wat je dwars zit is het begin. Veel mensen doen dit als vanzelf, maar een heel groot deel ook niet.

Weet je, hoe je het went of keert, je gevoel is een deel van jou. Als je het negeert, dan komt het er toch een keer uit. Het zou fijn zijn als je dit moment kan regisseren, maar dat is helaas niet zo. Het komt wanneer het komt. Dat is verdomde lastig.

Misschien had ik geluk dat de noodzaak er was, maar ik ben blij dat ik weer voel. Het komt nog steeds wanneer het komt, maar ik signaleer het. Als ik voel dat er iets loos is, dan doe ik er iets mee. Dat lukt niet altijd direct, maar ik geef het de tijd. Voor wie geduld heeft komt alles op tijd, een prachtig spreekwoord en heel erg waar. Voor mij is het een overwinning om weer puur te kunnen voelen.

En het gevoel zelf? Daar gaat het nu eigenlijk niet over. Wel wil ik je vertellen dat ik me erg ellendig heb gevoeld de afgelopen paar weken. Er zat gewoon heel veel tegen. Ik heb vreselijk gebaald en dat doe ik nog steeds. Een fikse dosis stress kreeg ik voor mijn kiezen. Er lijkt geen eind aan de continue spanning in mijn leven te komen, het voelt bijna als een soort test. Toch zal die potentiële test ervoor zorgen dat ik nog sterker word. Ik ben inmiddels als onkruid, niet meer kapot te krijgen.

Boos zijn, écht woedend. Haten, iemand zó verafschuwen. Eenzaam, écht heel erg alleen zijn. Blij, zó euforisch van geluk. Verdrietig, écht ontzettend huilen van verdriet. Somber en super depri zijn, niets meer zien zitten. Liefhebben, écht trillen van genot. Ontroering en er helemaal stil van zijn. Ik voel het weer allemaal en dat is soms erg moeilijk, maar eigenlijk ook heerlijk.

Hoe maak je dan een plekje voor gevoel? Signaleer het, kijk ernaar en laat je gevoel er zijn, hoe moeilijk ook. Wees mild, geduldig en lief voor jezelf. Als dit soms lukt dan ben je al heel ver. De rest gaat dan vanzelf. Accepteer dat gevoelens, net als lichamelijke ongemakken, bij je leven horen. Een dag depri zijn is oké, een week of langer ook. De mooie, heerlijke momenten zullen er ook zijn en neem van mij aan, die beleef je intenser met waar gevoel. Dat is zo lekker.

Een plekje voor gevoel is voor mij heel waardevol. Ik leef! Ik ervaar! Hoe mooi kan het leven zijn zonder gevoel? Het vlakke is eraf, het gevoel dat je geleefd wordt zonder dat je keuzes kunt maken. Uit angst maar doorgaan, omdat je niet anders kan. Meelopen in het stramien, omdat het veilig voelt, vertrouwd is en geen stof tot nadenken geeft. Voor mij niet meer! Je gevoel een geborgen plek geven ruimt op, als boeken op een rij in de boekenkast.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *