Retraite resumé
Een retraite is niet echt mijn ding. In ieder geval niet nu, op dit moment in mijn leven.
Ik sta open met nieuwsgierigheid voor het proces wat plaatsvindt in je individu gedurende een retraite. In een week gebeurt er veel met je en bovendien in sneltreinvaart. Of je dit aankan? En hoe het daarna met je gaat? Dat is voor iedereen verschillend denk ik.
Het dagschema was voor mij te vol, ik had amper tijd om iets anders te doen, sterker nog dat is ook niet de bedoeling. De discipline van 07.00 tot 22.00 uur vind ik gewoonweg vreselijk. Mijn plezier haal ik juist uit mijn hobby’s als schrijven, online activiteiten, lekker kletsen, koken en lezen. Teveel meditaties op een dag zijn niet goed voor mij, zo heb ik mogen ervaren. Ik slaap er slecht door en het verveelt me. Mijn fysieke energie moet er altijd uit, dus niet hardlopen is niet goed voor me. Bovendien slaap ik veel beter als mijn lijf zo nu en dan actief is geweest.
De retraite was prima en boeiend door de opzet en uitvoering. De leiding was super, professioneel en de groep heel divers. De dharma talks vond ik echt interessant, de onderwerpen waren heel puur en behandelden primair menselijke emoties en gevoelens waarover niet dagelijks gesproken wordt.
Het geluid van de verschillende vogels, het ruisen van de bladeren, het rommelen van de magen, het brommen van de vliegen en de kuchgeluiden tijdens de meditaties deden me goed. Wat me ook goed deed was te zien dat ieder zijn eigen invulling gaf aan de loopmeditaties. De een volgt een recht pad, de ander een kronkelend, de een loopt steeds op een randje heen en weer, de ander snel in een rondje. Ik ontdekte mijn eigen speelsheid en dartelde wat door het gras, best grappig.
Het was de stilte die me benauwde, het vloog mij letterlijk aan. Ik miste het sociale, het intermenselijk contact en het communiceren, verbaal en non-verbaal. Misschien is het juist het non verbale contact met mensen wat ik miste. Ik besefte dat ik mijn focus vaak op anderen leg, op hoe zij zich voelen en ik vergeet mijzelf hiermee. Toch ben ik van mening dat ik mijn eigen proces al heb gehad twee jaar geleden. Mijn burn-out herstel was een stil, langdurig en eenzaam proces van zeker een jaar. Sinds mijn scheiding en daaruit voorvloeiend co ouderschap breng ik bovendien veel tijd alleen door. Ik zat niet te wachten op nog meer stilte in mijn leven. Het bracht alleen maar verdriet naar boven wat er al een tijdje zit en wat er nog een tijdje zal blijven zitten. Af en toe flink huilen helpt mij hierbij voldoende.
Tegelijkertijd heb ik ook de verwondering mogen ervaren van de stilte. Je bent echt meer mindful en hebt absoluut oprechte aandacht voor waar je mee bezig bent, voor wat je aan het doen bent. Dat vind ik heerlijk en ik word er ontspannen van, maar het hoeft voor mij niet de hele tijd. Ik kies graag zelf mijn momenten van mindful zijn. Echt aandachtig zijn kan volgens mij niemand de hele dag.
De retraite bijwonen gaf mij ook een gevoel van gevangen zitten. Heel gek, want het hek stond open en ik kon gaan wanneer ik maar wilde. En het was heerlijk om uiteindelijk weg te rijden. En nee, ik zit niet gevangen in mijzelf, ik weet echt wat eraan schort en dat valt reuze mee. Ik weet wel weer waar ik moeite mee heb, dat is een hardnekkig en terugkerend iets: niet oordelend lief zijn voor mezelf…
Ik ben een behoorlijk nuchter type. Ik houd van simpele eenvoud. Voor mij is het oké om op verschillende momenten van de dag mijn rust te pakken, stil te zijn en om te beoordelen hoe het met mij gaat, hoe ik me voel. Ben ik gespannen? Waar voel ik spanning? Hoe druk is mijn hoofd? Wat speelt er? Wat doet dit met me? Dat is voor mij mindfulness, daar houd ik van en is voor mij voldoende. Benoemen wat er is doet al zoveel goed. Ik hoef er niet meteen een analyse op los te laten of een therapie eraan vast te koppelen. Mijn kracht zit denk ik mijn eenvoud, in mijn no nonsense benadering. Misschien zelfs wat simplistisch, gezien de lastige aard van gedachten en gevoelens. Maar dat is mindfulness, krachtig in zijn eenvoud.
Ik heb weer volop geoefend met het trainen van mijn aandacht, met aanwezig zijn in het hier en nu. Dat is heerlijk, dat doet me goed en daar ga ik lekker mee door op mijn kussentje op de zolder. Een ding weet ik wel. Een retraiteweek is niet voor watjes. Je hebt ongelooflijk veel lef nodig om zo met jezelf aan de slag te durven gaan. Mijn petje af voor alle deelnemers: ik ben trots op jullie.
3 reacties
Kitty-Madison
Met interesse heb ik weblog / verslag gelezen over je retraite. Wat je schrijft, herken ik wel. Ik maak verschil tussen het in retraite gaan in het kader van je opleiding, en in retraite gaan wanneer je er behoefte aan hebt. Dat eerst heb ik nooit gedaan. Wanneer het leven als het bekende kabbelende riviertje is, is een retraite een vorm – je omschreef het al – van gevangenis. Een gevangenis van discipline en tijd.
Maar er zijn ook tijden geweest dat ik wél behoefte had om in retraite te gaan. Dat mijn leven op zijn kop stond. Er is geen klooster wat daarop in kan spelen: ik heb nú behoefte aan om mij terug te trekken, en ga niet zitten wachten tot de eerstvolgende datum. De individuele retraite was geboren.
Zelf aan de slag met mijzelf. Alleen. Letterlijk niemand in mijn omgeving. Geen tijdsschema’s voor mijn meditaties, maar zitten wanneer ik er behoefte aan had, lopen als ik wilde lopen, janken als alle emoties hun weg naar buiten baanden. Alleen aan de slag met jezelf vergt weliswaar ook discipline – wat houdt je tegen om het eerstvolgende café in te duiken? – maar mij heeft het geholpen.
Begonnen met stiltewandelingen, daarna stiltedagen. Nu is een retraite van 5 tot 7 dagen heel gewoon geworden. Het is net een groeidiamantje: geef het de tijd, geef het je eigen vorm.
Maryvonne Verkerke
Heel mooi je reactie, hij doet me erg goed. Ik geloof inderdaad dat stilte een soort van groeidiamantje kan zijn. Het heeft tijd nodig en ruimte in jezelf. Mij kwam het rauw op mijn dak: van geregeld mediteren naar ineens absolute stilte. Mijn ernstige persoonlijke hobbels heb ik gehad, maar wellicht komen er nog meer. Ik ben niet bang meer, dat is heerlijk. Aan de slag gaan met mijzelf heb ik gedaan en doe ik nog steeds. Mijn leven is behoorlijk pittig, al ruimt twee jaar en nu nog steeds. So be it, ik vertrouw erop dat het weer goed komt. Die hobbels horen er dan bij. Ik kan weer bij mezelf blijven, huilen, voelen, mijn eigen keuzes maken en angsten onder ogen zien. Daar ben ik trots op. Hoewel ik het wel moeilijk vind om tegen de stroom in mijn keuzes te maken, keuzes die afwijken van die van anderen… Tijd is een helende factor voor veel dingen…
MJW
Zo herkenbaar wat je in je blog hebt geschreven. Stilte heb ik geen probleem mee, tot het mij op een voor mijn gevoel onnatuurlijke manier wordt opgedrongen heb ik gemerkt tijdens een stiltedag. Wij zaten wel opgesloten in een beperkte ruimte en er was geen mogelijkheid om even naar buiten te gaan. Met negen mensen in een (te) beperkte ruimte en dan niet mogen communiceren was een hel voor mij. Mediteren is heerlijk en daardoor heb ik meer aandacht en rust gekregen en daar ga ik ook zeker mee door. Daarmee pak ik voor mezelf verschillende stiltemomenten op een dag en dat is voor mij de prettigste manier heb ik ontdekt. Ik hoop dat je wens uitkomt en dat je de opleiding mag gaan volgen.