Balans

Is de wereld hard voor mij of ben ik gevoelig voor de wereld? Geen van beiden denk ik. Mijn blik bepaalt hoe ik iets ervaar, dat heb ik geleerd van mindfulness. Maar als ik mijn gedachten de vrije loop laat en even helemaal niet mindful ben, dan voel ik me soms behoorlijk uit het veld geslagen.

De balans in mijn leven is nog geen vanzelfsprekendheid. Ik denk dat dit het ook nooit zal worden. Stevige balans is naar mijn idee een ideale staat van welzijn. Een soort comfort zone waar het heerlijk vertoeven is. Misschien wel meer een utopie. Het leven is nu eenmaal geen kabbelend beekje, voor niemand niet. Voor mij is het al twee jaar een soort wildwaterbaan, zo een die klotst. Dat is best heel vermoeiend.

Persoonlijk balans is voor mij keihard werken. Balans houden is alert en waakzaam zijn. Ik heb een virtuele weegschaal voor mijzelf gecreëerd. Hier leg ik alles op wat voor mij mee weegt bij het houden van mijn balans. Dit zijn hapklare brokjes en ik leg ze links of rechts op de weegschaal, verdeeld in energiegevers en energienemers. De staat van disbalans heb ik al meegemaakt, dat zal mij niet meer gebeuren.

De energienemers knagen erg hard aan mijn balans: stress, tegenslag, verdriet, teleurstelling en boosheid. Ik ben al twee jaar bezig met een andere doorstart van mijn leven. Alleen mijn kinderen zijn (gelukkig!) hetzelfde, maar voor de rest is alles redelijk nieuw. Verandering gaat niet zonder slag of stoot. De woeligheid die ik ervaar hoort er gewoon bij. Als ik even verdrietig ben, zoals nu, helpt het mij om hierbij stil te staan.

Eerlijkheid, gevoeligheid en puurheid lijken niet te passen in de huidige maatschappij. Het biedt voor sommigen zelfs een ingang voor verderf. Dat doet mij pijn. Ik ben af en toe teleurgesteld, ik weet niet precies in wie, maar misschien wel in de wereld. Het lijkt of regels het leven bepalen. En die regels zijn soms verre van oké. Ze moeten in veel gevallen denk ik ernstig worden bijgeschaafd, aangepast worden aan de realiteit van de dag.<

Ja hèhè, denk je misschien nu. Maar voor mij bestaat er nog een illusie, een droom of ideaal. Dat beeld wordt laatste tijd helaas vaak de grond in gestampt door de dingen die ik meemaak. Mijn naïviteit is in sommige situaties vreselijk onhandig. Toch lukt het me telkens om mijn tranen te drogen, mijn rug te rechten en op een andere manier tegen de dingen aan te kijken. Dan tovert mijn glimlacht zich ook weer tevoorschijn. Gelukkig.

En de andere kant van mijn persoonlijke weegschaal? De energiegevers, daar heb ik het hier nog niet over gehad. Terwijl dit eigenlijk de belangrijkste zijn voor het houden van mijn balans. Gelukkig ben ik me hiervan bewust en schenk ik er aandacht aan. Ik maak elke week bewust tijd vrij voor leuke dingen, voor datgene wat mij energie geeft en waar ik blij van word. En dat is echt een heleboel!

Ik ga nu lekker hardlopen. En daarna? De wereld weer met mijn andere blik bekijken. En, heel belangrijk, lekker verder met het najagen van mijn dromen.