Over burn-out

Een burn-out is iets vreselijks. Wat het met je doet is lastig uit te leggen aan je omgeving, maar neem van mij aan, het is een boel. Als je goed wilt herstellen dan moet je er doorheen, helemaal en alleen, maar wel met steun van anderen. Het is hard knokken, vallen en opstaan, twee stapjes vooruit doen en weer eentje terug. Het maakt je eenzaam, verdrietig, boos, teleurgesteld, onzeker, angstig en somber. Er gebeurt zoveel met je dat je het amper zelf kan bijbenen. Laat staan je omgeving.

Mijn leven schudt nog op zijn grondvesten, terwijl het toch al ruim twee jaar geleden is dat ik onderuit ging. Echt goed herstellen van een burn-out is een afschuwelijk langdurig proces. De periode van overbelasting duurt net zo lang als het herstel. En hoe gunstiger je persoonlijke omstandigheden, des te sneller je er bovenop bent. Mijn omstandigheden waren behoorlijk ongunstig.

Ruim twee jaar heftigheid heb ik achter mij en het gaat maar door. Het kost me soms zo’n moeite om mijn rug te rechten en weer door te gaan. Toch ben ik niet meer kapot te krijgen, nooit meer! Ik hou weer van mezelf, ken mijn krachten en mijn zwakheden. Ik hou van de mooie dingen van het leven en van mijn dierbaren. Ik wil genieten, plezier maken, maar ook rust.

Maar een nieuwe doorstart kost tijd en energie, zo merk ik nu. Ik ben vaak vol ongeduld, maar dit levert niets op. Ik zal rustig moeten blijven en vol vertrouwen en stapje voor stapje mijn weg moeten volgen. Na een burn-out wordt de rode draad van je leven anders. Dit is bij mij zo, maar ook bij veel anderen met een burn-out verleden. Je kunt niet meer hetzelfde leven leiden wat je voorheen had. De ziekte geeft nieuwe inzichten in je persoon en in de dingen die goed voor je zijn, die bij je passen, maar ook in de dingen die absoluut niet goed voor je zijn. Je ontdekt weer je (door uitputting vaak ondergesneeuwde) krachten en datgene wat onvoldoende tot uiting kwam: je kwaliteiten en talenten.

Inmiddels ben ik volledig hersteld. Ik ben weer mezelf, gelukkig! Alles staat op een rij en ik kan weer voelen, lachen, huilen, blij, verdrietig en boos zijn. Alleen is mijn leven nog niet op de rit. Mijn hemel dat is best een lastige, onzekere periode. Mindfulness helpt mij hier erg bij. Met name om te accepteren dat dingen zijn zoals ze zijn. Maar ook bij het omgaan met ongemak en tegenslag en bij het omgaan met heftige emoties. Ik laat me niet meer uit het veld slaan door het mannetje met de hamer dat telkens om de hoek komt kijken. Ik wankel wel, voel de emotie en laat hem ook toe, maar ik herstel er ook snel van en ga weer door. Jeetje mina, eigenlijk word ik hier beresterk van! Echt, ik had die stomme burn-out toch niet willen missen. Ik ben weer puur, liefdevol, grappig en vrolijk, heb weer zelfvertrouwen en vertrouwen in de toekomst.

Dit is in grote lijnen wat er in twee jaar tijd gebeurd is:

• burn-out geraakt;
• gestopt met mijn haptonomie opleiding;
• baan verloren (contract niet verlengd tijdens ziekte);
• aan het scheiden;
• verhuisd (van eengezinswoning naar bovenwoning);
• co-ouderschap (ik zie mijn kinderen de helft minder);
• nieuwe relatie (voelt goed);

Dat is niet niks allemaal. En echt, ik schrijf dit niet om medelijden te wekken, maar om inzicht te verschaffen aan iedereen die niks van mij of een burn-out begrijpt. Een advies: wees lief en geduldig en blijf je vertrouwen uitspreken in de persoon, ook al duurt het lang. Dat is best veel gevraagd, ik weet het, en zeker als je er weinig voor terugkrijgt. Toch is dit waar het vaak fout gaat, met name in relaties. Het is belangrijk om je partner te blijven volgen, om betrokken te blijven bij alles wat zich afspeelt in de persoon, ook al wordt er tegen je aan geschopt. Zoek een weg, een manier om goed contact te krijgen zonder het te forceren. Dan kom je er sámen uit, en goed, je relatie zal er steviger van worden. Kom je er niet samen uit,  dan is dat voor beide partijen misschien wel veel beter. Als partner lukt het niet altijd om aan te haken bij het versnelde persoonlijke ontwikkelingsproces.

Ik heb hard geschopt en veel verloren. Mijn man, maar ook mijn vrienden. Dat voelt leeg en pijnlijk. Maar ik begrijp het wel. Ik heb me afgesloten en onbereikbaar gemaakt, dat was voor mij een noodzaak. De factor tijd speelt hierbij een rol. Hoe langer het duurt, des te meer mensen afhaken. Een scheiding is ook een afvalrace van vrienden, dus dit helpt niet bepaald mee. Gelukkig zijn er nog voldoende mensen over die onvoorwaardelijk van mij houden en mij volop steunen. Dank lieve schatten, ik ben zo blij met jullie.

Dus voor nu, GEZOCHT: deeltijdbaan, vriendin, Opleiding Mindfulnesstrainer waar ik kan starten in september (februari 2013 heb ik al een plaats) en een huis waar ik kan lang kan blijven wonen… Wie biedt?