Bijzonder hardlopen

Daar is ie weer, het klimoptakje dat tussen de afvalcontainers uit piept. Telkens als ik mijn voet tegen één van de containers zet komt hij tevoorschijn. Net of hij zegt: “Hallo, ga je weer rennen?” Terwijl ik mijn beenspieren oprek en de fitheid van mijn spieren inschat voel ik een glimlach opkomen. Ja, daar ben ik weer, denk ik.

Vanavond viel het takje mij extra op. Ik denk door het rode licht van mijn hardlooplampje op mijn bovenarm. De container is mijn plek van concentratie, wel een beetje jammer dat het er soms ruikt. Wat ben ik toch honkvast, telkens op dezelfde plek dezelfde oefeningen doen na (bijna op de minuut nauwkeurig) zeven minuten hardlopen. Toch besloot ik een andere route te lopen.

De mooi gebruinde bladeren lagen op een hoop op de stoep. Mijn favoriete Donkerelaan lag er vol mee, echt heerlijk om hier hard te lopen. Ik baande mijzelf een weg tussen de herfsthopen. Het geritsel maakte me blij als een kind. Mijn voeten tilde ik iets hoger op dan normaal, want ik zag de mogelijke hobbels niet. Het leek alsof mijn eigen schaduw mij uitlachtte, toen hij me inhaalde.

Het waren kilometertjes vol tegenstellingen. Het donker deed veel met mij vanavond, mijn zintuigen waren erg rustig en gefocust. Heerlijk want ik ben een mega hspeetje en snel afgeleid en overprikkeld. De nieuwe hardlooproute hield mij scherp: kijken op straatnaambordjes, gluren naar de mooie villa’s, mijn zicht bijstellen na licht-donker verschillen, luisteren naar potentieel gevaar (enge monsters of mannen), kijken op mijn horloge naar de looptijd en mijzelf aanpassen aan de hoogteverschillen. Hier in Bloemendaal ga je soms ineens bergje af of bergje op.

Zonder direct doel toch lekker hardlopen. Het ging prima en daar ben ik weer trots op. De spanning in mijn lijf was om te snijden voordat ik wegging. Een emotie maakte mij een beetje in de war. Ik kon nog net een huilbui wegslikken voordat ik wegging, want ik had echt zin om te lopen. Huilen is lekker, lucht op en hoort erbij, maar ik wilde eens kijken wat het met me deed als ik ging rennen. Schoenen aan en gaan, dacht ik, als de tranen echt willen dan komen ze wel tijdens het hardlopen.

Mijn kaken deden zeer van het klemmen en mijn adem zat hoog toen ik begon te lopen. Toch heb ik de stilte gehoord en gezien. Het leek op angst, maar dan anders, mooier. Mijn adem was aanwezig, ik hoorde hem duidelijk, net als het geritsel van de boomtoppen van het pikdonkere bos waar ik langs liep.

De muziek op mijn mp3-speler maakte mij weer bewust van het huidige moment: de fluorescerende strepen op mijn jack en schoenen lichtten op, mijn ademhaling hoorde ik en zag ik in stoomwolkjes wegvliegen tegen het licht van de lantaarnpalen.

Bijna thuis merkte ik dat mijn stemming volledig was omgeslagen. De huilbui prikte nog steeds achter mijn ogen, alleen was de emotie veranderd: van verdriet naar blijdschap. De tranen mochten van mij lekker rollen, maar ze kwamen niet. Een medaille heeft twee kanten en tegengestelde emoties liggen dichtbij elkaar. Hardlopen is goed voor me, het maakt me mentaal en fysiek sterk en blij. En bovendien, bijzonder hardlopen is heel speciaal.