Dubbel

Een heerlijke week is weer voorbij. Een week van oprechte aandacht voor elkaar, lekker eten en rust. Een week van luisteren, kletsen en gewoon samen zijn. Keutelen op de bank is voldoende, als de liefde oké is en het gesprek er ook mag zijn. 

Maar verdorie, wat is dat moeilijk op die zondagavond. Het blijft toch lastig, ook na een jaar nog. De wisselavond is lastig in je hoofd, het is eigenlijk teveel. In twee uur tijd omschakelen van de ene situatie naar de andere vraagt om de nodige flexibiliteit en aanpassing. Ik ben het me bewust dat het een moment is wat aandacht nodig heeft, voor alle partijen. Het is een lastig ogenblik waar je niet aan voorbij mag gaan, want anders word je er te gespannen van.

Met tranen schrijf ik dit nu op. Niet zozeer voor mijzelf, maar omdat ik me besef dat er voldoende anderen zijn in een soortgelijke situatie. Een situatie die je hoofd eigenlijk niet aan kan, maar waar je wel iets mee moet. Ik sta er maar even bij stil, dan is het zo weer voorbij. Huilen helpt mij om de pijn te laten wegvloeien.

Het dubbele gevoel van afscheid nemen en verwelkomen is niet gemakkelijk. Na een heerlijke week met veel tijd samen met mijn vriend, omschakelen naar een week nagenoeg zonder vriend en ineens weer met kinderen. De heerlijkheid en het blije gevoel wat ik krijg van mijn kinderen die er dan weer een week zijn, maar ook de drukte, de problemen en de onrust die zij ineens met zich meebrengen, gek genoeg. En na die week dan weer het brute afscheid en de scheiding van mijn kinderen voor een week.

Tuurlijk mag ik niet klagen, want ik heb immers kinderen en ik ook nog eens een top vriend. En mijn situatie is zoals hij is, maar dat neemt niet mijn gevoelens weg. Bovendien is hij inherent aan een keuze die ik zelf heb gemaakt, bijna twee jaar geleden. Toch vind ik het belangrijk om daar even bij stil te staan.

Dit blog niet om te klagen, maar om me bewust te zijn van alles wat er gebeurt in mijn persoon. Natuurlijk niet alleen bij mij, maar net zo goed bij mijn kinderen en mijn vriend. Scheiden is waardeloos, het doet pijn bij iedereen die erbij betrokken is. Helaas is het soms echt onvermijdelijk.

Dat dubbele gevoel, dat is een moment. Een lastig moment dat komt en er soms is, maar gelukkig ook weer gaat.

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *