Tegenbeweging

‘Het doel van het leven is volgens mij keihard genieten, terwijl je ondertussen leert van het vallen, opstaan en weer doorgaan’ zei ik tegen mijn puberdochter die een beetje in de put zit. Door haar dacht ik weer na over mijn eigen leven, maar ook over dat van anderen. Over hoe het kan dat wij volwassenen ons eigenlijk niet als volwassenen gedragen op emotioneel vlak. Over hoe het kan dat het voorbeeld wat kinderen geregeld hebben niet klopt. Ook over hoe het kan dat wij vaak onbewust een tegenbeweging maken van waar feitelijk het omgekeerde nodig is. Angst duwen we weg, tegenslag mag er niet zijn, voor een rot gevoel is vaak geen plek, tranen mogen niet komen of gezien worden, spanning staat je in de weg, een slechte bui is irritant en dan spreek ik nog niet over pijntjes. Weg ermee, nu niet, geen tijd voor of geen zin in, zijn gedachten die iedereen wel eens heeft.

Best rot eigenlijk dat dit wegduwen de ‘kwaal’ alleen maar erger maakt. Ik doe er zelf geregeld aan mee door gewoon mijn kop diep in het zand te steken. Toch is het dan net of het pijntje, de emotie of dat rotgevoel juist uitvergroot wordt. Het voelt dan als lijden, helemaal niet fijn. Als die constatering er eenmaal is, is dit een opening naar ervaren. Maar juist dan lijken we nog harder weg te rennen voor wat er feitelijk is. Wij mensen, althans een groot aantal van ons, zitten raar in elkaar. Juist daarom, dat denk ik, zijn wij misschien wel zo boeiend. De dieren van het dierenrijk lachen ons vast hartelijk. Mensenwezens zijn super goed in het negeren van hun natuur.

Tja, daar kom ik weer met mijn mindfulness en misschien juist wel omdat ik dit zelf nodig heb om te ervaren wat ik ervaar, om stil te staan bij wat mijn gedachten zijn, om precies te voelen wat ik nu eigenlijk voel. Dat helpt enorm bij het omgaan met spanning en tegenslag. Het voelt als een steun bij het lijden. Mindfulness leert je juist om de zo hardnekkige tegenbeweging te herkennen, te benoemen, te ervaren en om alles wat de tegenbeweging omvat er te laten zijn. Niet meer en niet minder. Alles nemen zoals het is, maar ook daadwerkelijk zien zoals het is, zonder kleuring van gedachten of oordelen. Het verwelkomen doet pijn en verdriet, het laat je voelen wat je eigenlijk voelt. En weet je, daarna is het ook over, of in ieder geval een stuk minder. Huilen als je verdrietig bent, voelen als je pijn ervaart, gespannen zijn als je boos bent, ervaren dat je een rot dag hebt. Wat is daar nu mis mee? Helemaal niets. Het haalt de druk eraf, het maakt je mens en het biedt een opening naar op een gezonde manier verder gaan.

Dit laatste brengt me bij hoe het feitelijk met mij is: even niet zo lekker. Op dit moment ben ik heel moe van een pittige wind aan spanning en emoties. Tegenslag in de privésfeer doet mij wankelen. Het werk is deze week eventjes neergelegd om te kunnen herstellen. Mijn studie en mindfulnesstraining loopt rustig door, gelukkig maar, want ik ben bijna klaar. Het verdriet mag er nu zijn, want het is er nu eenmaal. Dit voelt zoveel beter dan het wegduwen ervan en ondertussen doorgaan met waar je mee bezig bent, omdat je denkt dat het niet anders kan. Groei verloopt niet lineair, soms moet je een stapje terug doen, of een pas op de plaats maken om twee stappen vooruit te kunnen zetten. Goed voor mezelf zorgen is belangrijk, hiermee geef ik ook het goede voorbeeld aan mijn kinderen.

Eén reactie

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *