Op verdriet

Zoals je danst op een koord, zo kun je ook zitten op je verdriet? Is er een einde aan verdriet? Of kan je verdriet gewoon op zijn? Ik geloof van wel. Als die vreselijk golf van pijn maar doorgaat, jarenlang, dan is het gewoon een keertje op.

Gisteravond had ik een privégesprek met mijn Zen lerares. Ik vertelde over de grens die ik opmerkte bij mijzelf ten aanzien van verdriet. De tranen rolden over mijn wangen, toen ik dit zei. Van verdriet, maar ook van blijdschap, want ik had iets moois ontdekt. Zoveel verdriet is een opening naar geluk. En verdriet en geluk kan je naast elkaar ervaren, dit mag ook.

Ze vertelde mij dat veel mensen lijden, dat eigenlijk iedereen lijdt. De vraag is alleen hoe we hiermee omgaan. Ik ken de formule pijn x weerstand = lijden en ik heb tot aan mijn burnout mogen ervaren wat dit met je doet. Je kunt niet meer goed voelen welke emoties je ervaart, of hoe het met je lichaam is. Ook blijdschap of verdriet lijkt vlak te zijn. En hoe het dan eigenlijk met je is? Oké of vervelend op een makke manier. Een hoofd vol verwarrende en deprimerende gedachten wil je niet, dus duw je het weg door er geen of onvoldoende aandacht aan te schenken. Heel menselijk onhandig. Het resultaat van weerstand tegen pijn is vaak een holle blik, een weggaan van jezelf, het lijkt wel onverschilligheid. Snel wegrennen, schoppen of overschreeuwen, zodat je niets meer voelt. Het leven overleven, dus eigenlijk een beetje ernaast.

De laatste twee maanden ben ik erg bezig met analyseren en ervaren van wat er om mij heen gebeurt. En welk effect dit op mij heeft. Door mindfulness en meditatie kom ik steeds dichterbij mezelf. Ieder stukje van mij leer ik akelig goed kennen, en dat is soms fijn, maar soms ook helemaal niet. Door dit ervaren voel ik het leven volop. Dat is heerlijk! Soms ben ik vreselijk pissig en vloek ik vervelende woorden, soms ben ik fijngevoelig en huil ik met iemand mee, soms ben ik verdrietig en stoppen de tranen gewoon niet. De angst voor wat gaat komen is voor een groot deel weg. Helemaal weg zal hij nooit zijn, dat geloof ik. De dagen met een vol piekerhoofd over ‘hoe het straks allemaal moet’ zijn er ook. Dan zeg ik tegen mijzelf ‘kom maar op met dat gepieker vandaag’ en dan is het ook zo weer over.

In mijn privésituatie blijft verdriet, al tijden en het gaat maar door. Nu is er bij mij een grens bereikt, het verdriet is op. Misschien zit ik er wel op. Gek genoeg voelt het als een plek in mij die nu zo is, die erbij hoort en die er mag zijn. Door dit te accepteren, merk ik dat er ruimte komt voor andere dingen. Ik kan keuzes maken en bijna alles sturen op een manier die goed voor mij voelt. Dat voelt behaaglijk, een beetje als een warm bad waar ik languit in lig. En als ik dan zo lig in dat warme bad, met en bovenop mijn verdriet, dan denk ik aan de fijne dingen die ik ga doen. Dat maakt me gelukkig. Een beetje als geluk op verdriet.