Geduld

Geduldig zijn is niet mijn sterkste kant. Telkens weer trap ik in mijn eigen valkuil van te snel willen gaan. In mijn ogen gaat er veel niet snel genoeg. En dat, terwijl ik tegenwoordig een stuk langzamer mijn leven leef. En ook, als ik om mij heen kijk en concludeer dat ik eigenlijk best snel ga. Het is mijn hoofd wat vooruit holt, veel sneller dan ik bij kan houden. Een verwarrend duaal verschijnsel in mij?

Geduld is een vorm van wijsheid. In de mindfulness betekent geduld dat je je ideeën loslaat hoe de dingen zouden moeten zijn en ziet hoe de dingen in werkelijkheid zijn. Geduld laat zien dat we begrijpen en aanvaarden dat dingen soms hun eigen tijd nodig hebben om zich te ontvouwen.

Had ik maar veel berusting, energie voor duizend of was ik de vrouw van zesmiljoen. Altijd sterk, productief, blij, gezellig en onverwoestbaar. Geen vermoeidheid, hoofdpijn, zorgen, verdriet of tegenslag. En een stressvrij uiterlijk, zonder kringetjes. Enkel geluk, succes en voorspoed.

Hè getver, nu ik dit zo schrijf lijkt het me akelig. Zou een duaal verschijnsel dan toch niet zo slecht zijn in jezelf? Nu en dan een beetje strijden of soms gewoon iets meer? Voor mij is het nuttig om mijn grenzen te kennen, ermee te spelen en ze wat te verleggen. De laatste tijd doe ik geregeld een stapje terug. Mijn lichaam kan mijn hoofd niet bijhouden. En wat ben ik blij dat ik dit opmerk, want hierdoor maak ik bewuste keuzes over hoe ik mijn tijd besteed. Dat scheelt een boel stress :-).

In plaats van te werken, keutel ik soms wat. Als ik mijn administratie moet doen, en de zon schijnt, dan ga ik naar buiten. De volle wasmand zet ik steeds vaker netjes weer vol terug op zijn plek. Op dit vlak gaat het goed, geduldig zijn lukt me best. Wat vandaag niet lukt doen we morgen toch? Echt leuk dat ik weer zo ben vind ik. Nu alleen dat hoofd van me nog mee krijgen. Daar is geduld nog een schoone zaak.

Mijn oefening gaat dus door, dat vind ik ook fijn. Vrijwel iedere dag, als ik op mijn kussen zit, loop ik tegen mijn eigen ongeduld aan. En door dit op te merken kan ik ernaar kijken, het mild verkennen en vervolgens weer naast mij neerleggen. Maar nog veel belangrijker: ik glimlach ernaar.