Hoe iets lijkt

Het was volmaakt, mijn vakantie. En volmaakt betekent voor mij dat iets helemaal goed is zoals het is. En dat was het. Heel tevreden stapte ik in de auto, op weg naar Bretagne, met alleen maar dierbaren om mij heen.

Geen verlangens of wensen dat iets anders zou moeten zijn dan het was. Geen hardnekkig terugkerende gedachten over iets wat me niet beviel. Mijn hoofd was kalm in de vakantie, heel fijn. En mijn perfectionisme stond op een veel lager pitje. Deze gaat ook altijd op vakantie, zodra ik in standje ‘uit’ sta. Mooi hoe dat werkt eigenlijk. Als ik mij rustig en tevreden voel, ben ik minder bezig met iets goed willen doen.

Misschien waren het mijn lage verwachtingen? Of lag het aan mijn neutrale insteek ten opzichte van de vakantie? Het was super fijn zo met zijn vieren. Soms zelfs aandoenlijk wat voor een gevoel het gaf. Heel eventjes leek het alsof we een compleet gezin waren. Eén van mijn kinderen merkte zelfs op hoe fijn het eigenlijk was om iets met zijn allen te doen. Een moment om te koesteren en om niet veel woorden aan vuil te maken. Ook een moment vol pijn en verdriet. Dit gevoel is er thuis niet meer, het is weg. Best pijnlijk om je kind dit te horen zeggen, maar ook heel mooi dat het er weer was en om je kinderen ervan te zien genieten. Een moment vol bewustzijn, met veel emoties en gedachten. Stilletjes en uitbundig tegelijk.

De rust zat in mijn kont, zeg ik altijd plat. Zo ervaar ik dit zelf vaak. Het gevoel dat je echt kunt zítten op je billen, zonder de onrust te ervaren dat je nog van alles moet. Meer energie en aandacht hebben voor je dierbaren en de omgeving. Ik heb me, de roaming -lees verplicht-ijsjes-kopen-momentjes- daargelaten, mindful door Bretagne begeven. Wat is het prachtig aan de Côte de Granit Rose.

Mijn meditaties deed ik op een grote granieten rots, na flink geklauter, met uitzicht op de Atlantische Oceaan. Wat een geweldige ervaring. Ook zat ik soms op het krakkemikkige bed in de stacaravan. Helemaal prima. Ik merk dat de omstandigheden waarin ik mediteer minder belangrijk worden. Ik neem een moment van stilte voor mijzelf en kijk naar alles wat zich bij mij aandient. In de vakantie was dit vooral slaperigheid! Ik wist eigenlijk niet dat ik zó moe was…

Niet zo vreemd, want mijn leven is nog vol onrust. Toch ervaar ik dit steeds minder en wen ik er ongetwijfeld ook aan. Ik ben best flexibel geworden in mijn weekindeling. De ene week zijn mijn kinderen bij mij en de andere week bij hun vader. Dus de ene week ben ik volop alleenstaande moeder en de andere week ben ik meer vriendin van mijn vriend. Het kostte me ruim twee jaar om niet telkens bij de zondagwissel in huilen uit te barsten. Het blijft een akelig moeilijk moment. Vooral voor mijn kinderen.

Hoe iets lijkt en hoe iets werkelijk is? Dat is nogal eens een verschil. Meestal moet je goed horen, heel aandachtig, geen vragen stellen en niets zelf invullen. Een stilte laten vallen en oogcontact maken spreekt boekdelen. Dan kun je zelfs voelen hoe iets is bij iemand.

Mijn leven leek perfect in de vakantie. Even helemaal compleet en zonder zorgen. Geen ex-man of kinderen die een week weg zijn, geen vriend die niet bij mij woont, geen zorgen om mijn baan of woning. Het lukt me steeds beter om zorgen te nemen voor wat ze zijn: vervelend. Gek genoeg beginnen ze er gewoon bij te horen. En wat heel mooi is, ik kan erin ontspannen. Het enige wat lastig blijft voor mij is alleen zijn. De wisseling van mensen in mijn leven vind ik moeilijk. Voor de buitenwereld lijken mijn weken ongetwijfeld hetzelfde, maar dat zijn ze zeker niet.

Terug in de auto naar huis begon het al te knagen. Een hardnekkig gevoel riep ‘nee, ik wil het niet.’ De reis terug van Bretagne naar Nederland stond voor mij al in het teken van afscheid nemen. Ik was me hiervan bewust en heb mezelf nauwlettend gevolgd hierin. De dag na thuiskomst nam ik afscheid van mijn kinderen, voor twee weken. Dat doet pijn na twee weken samenzijn. Twee avonden erna nam ik afscheid van mijn vriend, want hij kreeg zijn kinderen twee weken. Zat ik ineens alleen thuis op de bank. Baf!

Het is zoals het is. Steeds vaker zie ik de fijne kant van dingen. Ik leer nu ook om alleen te zijn, dat maakt me flexibeler in het leven. Ik leer nu genieten van alleen zijn, tijd voor mijzelf hebben, mijn huisje gezellig maken, goed voor mijzelf te zorgen. Dat is ook een luxe ten opzichte van het moederschap. En toch, telkens als ik de sleutel van mijn voordeur opendraai, en ik weet of ik een leeg of vol huis aantref, besef ik me hoe iets soms lijkt…