Eerste hulp met aandacht

Misschien is het grote geheim van geluk wel dat je hele gelukkige gevoelens toe kunt laten op het moment dat je gelukkig bent. En dat je het gewoon weer loslaat als het gevoel weer over is. Met verdrietige of nare gevoelens doe je precies zo (Eline Snel).

488ef7b787d038ebbb02aee840666274Waarom is het zo lastig om mee te gaan met de golven van het leven? Hoe komt het dat wij ons hardnekkig verzetten tegen de nare dingen die ons overkomen? Maken de dalen in het leven ons zo van slag, dat we de rest soms vergeten?

Als we iets fijns meemaken, dan genieten we. Echt volop van alles wat dit fijne met zich meebrengt. Op een terrasje zitten in de zon, een avondje uit met vrienden, een gezellig samenzijn met familie, dat kunnen we. De fijne gevoelens van lachen, glunderen, blij zijn en plezier hebben maken je sterk. Op dat moment kan je de hele wereld aan! En is het leven goed zoals het is.

Wat nu als dat heerlijke genieten voorbij is? Dan ga je gewoon weer verder met het leven van alle dag, zonder problemen. Een heel ander verhaal is dit bij vervelende dingen. Die overkomen je, overvallen je vaak en maken je van slag, soms een beetje en soms heel erg. En als het vreselijk is, dan houdt het je vast. Niet expres, maar het is net of dat akelige beslag neemt van je, in je onderbewustzijn graaft en daar eens lekker aan je gaat trekken. Het bezorgd je hoofdpijn, onrustige nachten, tranen, spierspanning, irritatie en vermoeidheid.

Een vervelend gevoel zet je niet zomaar opzij. Op het moment dat er iets vervelends gebeurt dan zijn we vaak ‘weg.’ Ik denk dat dit gebeurt als volautomatische reactie. Dat is gewoon hoe het werkt bij de meesten van ons, bij mij ook vaak. Toch is het vreemd dat we na de gebeurtenis nog lang last houden van de uitwerking ervan. Veel langer dan bij een prettige gebeurtenis. Het zijn vooral de gedachten, gevoelens en de bijkomende emoties die ons meevoeren naar andere plekken dan het hier en nu. Plekken waar de vervelende gebeurtenis nog eens uitvergroot wordt en er betekenis aan gegeven wordt. En waar er vaak conclusies getrokken worden die niet zo realistisch zijn.

Ik probeer mij steeds vaker bewust te zijn van hoe ons brein werkt, maar het is moeilijk. De theorie is mooi, die begrijpen we allemaal, maar als je er middenin zit dan helpt ‘Eerste hulp met aandacht’ vaak onvoldoende. De stress zit al in je lichaam en een reactie is vaak al gegeven. En dat is niet erg, we mogen leren. Hoe fijn! En als je leert, dan betekent dit dat het daarna vaak beter gaat. Het is dus prima als het soms niet goed gaat, zo werkt dat nu eenmaal.

Pijn x verzet = lijden. Alles wat niet fijn is, dat willen we niet voelen. Toch helpt het als je het wel voelt. Merk maar hoeveel pijn het doet en voel je verzet ertegen. En kijk dan of je er vriendschap mee kan sluiten. Kan je er met vriendelijkheid naar kijken, ook al doet het pijn? Zet die narigheid opzij, je norse blik en je spanning er omheen. Ga er gewoon even voor zitten, sluit je ogen en glimlach er bewust naar. Heel moeilijk, maar het helpt! Ook om de pijn niet de kans te geven om groot te worden, groter dan het misschien in feite is.

Aandacht helpt, altijd. En vooral ook bij lastige situaties.Weglopen, negeren of de kop indrukken brengt je niet veel goeds, want de narigheid zet zich vast in je. Maar merk je dit ook? En als je dit merkt, wat doe je er dan mee? Eerste hulp met aandacht zou eigenlijk verplicht moeten zijn. Het helpt je om de golven van het leven te nemen zoals ze komen. Soms zijn ze kabbelend, soms woelig en op een ander moment zijn de golven heel hoog.

Ik zeg vaak tegen mijzelf ‘Kom op hé, je laat je toch niet omver gooien door die golven?’ Op het moment dat ze heel hoog zijn ben ik mij hiervan bewust. Nee, ik blijf staan, laat me echt niet omver slaan, maar ik geef mee. Ook al gebeurt dit soms met hevig tegenspartelen, ik leer steeds vaker dat verzet het geen zin heeft. Weggaan van wat er eigenlijk is kost energie en brengt spanning met zich mee. De stress vernauwt bovendien je blik op de werkelijkheid. Nu nog de ontspanning op de golven? Pfff, wat heb ik nog een boel te leren…

De deining van het water is de deining van de geest.
Als je dit beseft, voelt het oké!

Laat een antwoord achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *