Hallo onzekerheid
Was het de film die ik zag? Of wist ik het eigenlijk zelf wel? Het is kerstmis, een tijd van drukte, liefde, koude, warmte, gezelligheid en besef. Tegen het einde van het jaar ben ik me, meer dan anders, bewust van waar ik sta. Het lijkt een onwrikbaar bewustzijn van wat het afgelopen jaar me bracht, hoe het nu is en wat er waarschijnlijk gaat komen. Lekker niet mindful, maar ik heb het nodig. Het voelt misschien wel als mijn positie bepalen, mezelf een plekje geven in de gekke wereld. En misschien ook wel, mijzelf zekerheden voorspiegelen, temidden van onzekerheid.
Een prachtige film liet mij smelten, waardoor mijn emoties vloeiden. Ik liet het gaan, het was best heerlijk even, huilen. Het is net, of huilen je laat smelten als een ijsberg. Al het ijs mag naar beneden vloeien, in lange, trage druppels. Je tong vangt ze op, proeft ze even, maar keurt ze niet. Het is oké. Waarom huil ik niet veel vaker? Alles wat pijn doet, gespannen maakt, onzekerheid meegeeft, vragen oproept en gepieker veroorzaakt, verdwijnt. Heel verfrissend werkt het eigenlijk.
Naast het vertrouwen, waarmee ik twee maanden geleden mijn blog eindigde, kreeg ik te maken met onzekerheid. Een oude bekende karaktereigenschap, die zich steeds opnieuw laat zien. Hallo onzekerheid, daar ben je weer! Tegenwoordig begroet ik de onzekerheid, op het moment dat ik het opmerk, want het is er dan toch al. Zodra de regelmaat wegvalt steekt het de kop weer op. Het wegvallen van mijn baan was toch best lastig voor me. De routine van naar je werk gaan, lekker op de fiets klimmen, onder collega’s zijn, waardering krijgen en een vast salaris ontvangen, is toch erg fijn. Het brengt zekerheid, ook al is dat gevoel in deze tijd vaak niet meer reëel.
Met het wegvallen van de regelmaat van een baan, lijkt de gewone onregelmatigheid van mijn leven wat uitvergroot. Het co-ouderschap en mijn lat-relatie brengen veel onregelmatigheid met zich mee. Mijn flexibiliteit wordt best op de proef gesteld, maar dat houdt een mens fris, alert en uit de automatische piloot. Dat heeft ook een boel voordelen! Het belangrijkste is misschien wel, dat je bewuster omgaat met alles wat erop je afkomt: keuzes, vragen, problemen, irritaties, nieuwe dingen. Maar ook, dat je geniet van dat wat er is, als het er is, omdat je weet dat het er niet steeds is. Begrijp je?
De keerzijde van onzekerheid is er ook. Ik ga altijd hard werken. Alsof ik mijzelf moet bewijzen en goed niet al goed genoeg is. De afgelopen twee maanden was ik druk met plannen maken, en een deel ervan heb ik al uitgevoerd. Mijn hoofd ging heel snel en het pad dat het insloeg voelde heel goed. Mindfulness voor kinderen wacht op mij, zo voelt het. Ik heb er zo vreselijk veel zin in. Kinderen leren hoe ze goed voor zichzelf kunnen zorgen, hoe ze weerbaarder en met meer zelfvertrouwen door het leven mogen gaan. Weten dat je, in welke omstandigheid ook, altijd terug kunt komen bij jezelf. En als een kind zich toch onzeker voelt, ook weten dat dit erbij hoort. Dat het oké is om je soms wankel te voelen. Dit maakt je mens, een mooi en echt mens.
Ook mijn hart ging te hard. En ik vind het niet eens zo gek. Hard hollen blijft toch mijn ding en mindfulness wijst me niet altijd hard genoeg op de feiten. Luisteren naar mijn lichaam is best moeilijk, als ik mijn denkhoofd zijn gang laat gaan. Nu zit ik met een aardige hartritmestoornis, die zich niet laat beteugelen. Hij doet lekker waar hij zin in heeft. Een mooie les voor mij. Het is heel goed voor me om rust te nemen, in standje 75% in plaats van 150% die ik normaal hanteer. Maar het is ook best moeilijk voor me, om dat te doen wat ik de deelnemers aan mijn mindfulnesstraining vaak adviseer: ga op de bank zitten en doe eens niets. Pas dan voel je, hoe het is om te stoppen. Stoppen, kijken, om van daaruit weer verder te gaan. Dat doe ik nu dan maar. Maar mijn hart doet er ietsje langer over. Juist in de ontspanning laat hij zich horen. Maar ik luister!
Als je meegaat in de golven van het leven, hoort daar onzekerheid bij. Het is mooi, je hoeft het niet te verbloemen, het mag er zijn. Iedereen heeft het in meer of mindere mate. Laat je onzekerheid spreken en je inzicht geven in jezelf. Zonder het te hoeven analyseren of weg te hoeven duwen, kun je het nieuwsgierig observeren. Wat vertelt het je? En wat kun je daarvan leren? En hoe erg is het om je onzekerheid te tonen, om er iets over te zeggen? Ik vind het persoonlijk lastiger als ik onzekerheid bespeur bij iemand, verbloemd door iets anders. Dat doen wij mensen ook. Maar verwelkom je onzekerheid eens en schrik er niet van. Dit kun je oefenen door ernaar te kijken, door er bewust mee om te gaan. En dan lukt het niet altijd, dat merk ik ook. Maar soms ook wel en dat voelt goed.
Hallo onzekerheid, daar ben je weer. Het is oké, ik schenk je mijn glimlach. Ga je mee? Er wacht een nieuwe weg op me komend jaar, zeker.