Zacht afscheid

‘Afscheid nemen is met zachte vingers, wat voorbij is, dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering.’

Afscheid nemen en loslaten. Iets wat bij het leven hoort. Maar soms is het een beetje meer dan gemiddeld een factor in je leven, zoals bij mij. Afscheid nemen is iets achter je laten, misschien wel iets heel fijns. Ook kan het iets zijn wat je liever niet achter je wilt laten, maar dit toch moet. Dit maakt afscheid tot iets lastigs, iets verdrietigs. Maar als je er bewust mee omgaat, dan verlicht dat de pijn wat. En opent het een deurtje.

Morgen neem ik afscheid bij het Kinder- en Jeugdtraumacentrum. Dat is stom. Twee jaar werkte ik er met veel plezier, maar op contractbasis. En wegens reorganisatie worden alle tijdelijke contracten niet verlengd. Echt verdrietig, ook voor een paar andere collega’s, maar gelukkig voelt het ook oké. Bovendien voelde ik het aankomen, dus het was geen verrassing. Maar afscheid nemen, dat sucks. Ik zie er tegenop om in de belangstelling te staan voor iets wat niet leuk is. Laat mij maar stilletjes de dag afsluiten, mijn spullen verzamelen en vertrekken. Ik weet zeker dat ik heel hard wegfiets en niet meer achterom kijk.

Maar zo doen we dat niet, er stilletjes tussenuit piepen. Natuurlijk neem ík niet alleen afscheid, maar anderen ook van mij. Dus die gelegenheid moet ik ze wel geven. Zal ik morgen een hap door mijn keel krijgen bij de afscheidslunch? Tussen die lieve collega’s die ik dan ineens niet meer zie? We zullen zien. In elk geval voelt het goed om erbij stil te staan. Afscheid nemen doe ik graag bewust. Dat betekent dat er een deurtje dicht gaat, maar ook dat er straks ergens anders een deurtje opengaat.

Tussen twee open deuren kan ik gevoelsmatig niet goed staan. Misschien wel als ik zin heb om heen en weer te rennen, of om in gedachten de ene deur binnen te gaan en daarna weer de ander? Nèh, dat doe ik maar niet. Het past beter bij me om eerst iets af te sluiten, heel bewust en ook op een manier die goed voelt voor me. Pas daarna komt de volgende stap. En dat betekent voor mij niet geforceerd of direct weer een ander deurtje willen openen.

De komende tijd zal ik eerst bezinnen of rusten. Even weer de balans zoeken en tijd nemen om klaar te zijn voor de volgende stap. Mijn gevoel vraagt hier nu om. Vroeger niet, toen had ik het niet eens door! Best grappig en ook mooi hoe een mens kan veranderen. Ook weet ik niet wat de Tijd voor mij in petto heeft. Soms overweeg ik om het te vragen. Zeg Tijd, hoe lang blijf ik zonder baan? Hoe akelig is het solliciteren? Hoe red ik het financieel? Kan ik nog blijven wonen waar ik woon? Maar de antwoorden krijg ik toch niet, daar neemt de Tijd de tijd voor. Dat is wat hij doet. Steeds vaker geloof ik ook, dat er tijd en geduld nodig is om dingen te kunnen helen. Ik denk zelfs meer tijd dan wij gevoelsmatig aankunnen.

Afscheid nemen bestaat niet? Tuurlijk wel, afscheid is letterlijk vertrekken, verder gaan op een andere manier dan daarvoor. Met nieuwe kennis en ervaringen in je hoofd. En die neem je weer mee op de weg waar je vertrek je brengt. En de herinneringen, de fijne, lollige, verdrietige, mooie, akelige en lastige? Die blijven allemaal en dat is fijn. Ik sla ze altijd op in mijn bol, op een rustig en kalm plekje.

Afscheid betekent ook loslaten, zodat je ruimte krijgt. Ruimte voor wat anders. En wat dat is, dat merk je vanzelf. Ergens wacht er een deurtje en dat deurtje opent zich vanzelf. Maar dan moet je wel opletten! Stress, vermoeidheid, tegenslag of verdriet zijn obstakels op je weg en lijken je er vanaf te halen. Maar als je hier bewust mee omgaat en er niet aan voorbij gaat, dan komt het goed. Het nieuwe deurtje op je weg opent zich zachtjes. Misschien kun je het zelfs horen als je goed oplet?

Afscheid nemen is stom en loslaten is niet eenvoudig. Maar als je het bewuste aandacht geeft, wordt het een stukje makkelijker. Dan huil je even als het nodig is of bal je je vuist als je boos bent, dat is oké. Na afscheid komt er een nieuwe tijd. Daarom neem ik morgen zacht afscheid, omdat het oké is. Er wacht iets nieuws op me. Ook al brengen mijn gedachten me soms op een plek waar het zo onzeker is. Maar ik let goed op, dus dan komt er na een zacht afscheid een mooi, nieuw begin. Daar vertrouw ik op.