Scheiden

“Scheiden doet lijden,” iets wat ik al wist, waarvoor ik gewaarschuwd was en nu al een tijdje zelf voel. Bijna dagelijks heb ik last van veel emoties die te maken hebben met mijn scheiding: verdriet, teleurstelling, boosheid of machteloosheid, het is allemaal te herleiden naar pijn. Heel veel pijn voor mijn kinderen, mijn ex en voor mijzelf. Het rottige van alles is dat de pijn geregeld heel plotseling, als een soort aanval, om de hoek komt kijken. Dan wil ik het liefst heel lang in bed kruipen met een deken ver over mij heen…

De reden waarom ik dit schrijf, is om het als constatering te zien, als onderdeel van mijn leven op dit moment waarmee ik moet leren omgaan. De pijn moet een plek krijgen in mijn dagelijks leven, zonder dat ik erdoor opgeslokt word, want het zal nog een tijd duren. Dat opslokmonster loert om de hoek, maar krijgt me niet te pakken.

Alles heeft een keerzijde, gelukkig maar. Wat ik probeer is te genieten van het leven zoals het is op dit moment, heel mindful en het lukt me! De pijn probeer ik zoveel mogelijk te voelen en te benoemen. Het helpt om af en toe flink te huilen en om erover te praten. Juist door de misère geniet ik meer van de mooie dingen van het leven. Ik heb ik weer energie voor en krijg ik energie van gezelligheid, genegenheid, lekker koken, goed slapen, hardlopen, yoga, schrijven, mindfulness en het maken van plannen. Er is weer een toekomst, ik durf er volop naar te kijken en ben (na anderhalf jaar) weer klaar voor de arbeidsmarkt!