Over scheiden

Tussen alle groei en ontwikkelingen door ben ik nog steeds aan het scheiden. Dit duurt nu al ruim twee jaar en ik vind het vreselijk. Ik schreef het al in mijn vorige blog dat scheiden iets is ‘wat behoorlijk snoept van je persoonlijke energievoorraad.’ Op dit moment brengt het mij bovendien iets heel vervelends, iets wat mij dagelijks confronteert met spanning. Mijn liefdevolle vriendelijkheid wordt hierdoor ernstig beproefd. Toch laat ik mij niet uit het veld slaan. Inmiddels voel ik als prachtig mooi, onverwoestbaar onkruid. Misschien zelfs wel met een heerlijk geurtje.

Scheiden is een moeilijk en ingewikkeld iets. Het doet pijn, kost energie, maakt je moe, boos, laat je huilen, veroorzaakt stress, doet verdriet, is een afvalrace van vrienden, maakt je ouder, somber, laat je slecht slapen en nog veel meer. Buiten ‘ex-echtelieden,’ zoals dit zo mooi heet, zijn mijn kinderen er ook nog bij betrokken. Dat doet mij nog het meeste pijn. Ik heb mijn kinderen niet op de wereld gezet om te eindigen in een gebroken gezin. Dit is pijn die zoveel pijn doet, dat ik het een ‘plekje voor altijd’ moet geven.

Gelukkig ook maar, dat scheiden een lastig iets is, want stel je voor dat dit te makkelijk gaat of dat je dit te snel beslist. Dat is niet iets wat zou moeten, omdat de gevolgen van zo’n besluit heel pittig zijn. Persoonlijk heb ik er zeven jaar over gedaan om uiteindelijk een knoop door te hakken. Ik ging door met proberen, ten koste van mijzelf. Mijn doorzettingsvermogen is mijn kracht, maar het wegcijferen van mijzelf brak mij op. Dit is iets wat ik gelukkig niet meer goed kan. Ik besef me nu volop dat ik verder moet met mijzelf en niet alleen met anderen. Houden van mijzelf is de basis voor alles om mij heen.

Het lastige van scheiden is dat er niet alleen hevige emoties bij betrokken zijn, maar dat het ook onderdeel is van een proces. Een, in mijn geval uiteindelijk juridisch, proces van beslissingen, helder denken, rationeel benaderen en overwegingen maken. Dit was niet mijn sterkste kant, maar ik heb hier zoveel van geleerd. Het is gewoon een spel. Een akelig rot spel, waarbij geven en nemen een cruciale rol speelt. Het probleem is alleen dat dit geven en nemen in ieders ogen een andere betekenis heeft.

Genoeg hierover, want dit is de kant van scheiden die ik verafschuw. Gelukkig brengt scheiden voor mij ook een aantal positieve dingen. Het feit dat ik niet anders kon dan voor mijzelf kiezen heeft zijn vruchten afgeworpen. Ik ben weer mezelf geworden, inclusief gewicht. Mijn plezier in het leven is terug, net als mijn zelfvertrouwen. Een heuse Maryvonne ‘joepie’ is hier op zijn plaats!

Volgende week vrijdag is de overdracht van het huis waar ik acht jaar lang woonde met mijn gezin en waar ik met pijn in mijn hart vertrokken ben. Een logisch gevolg van mijn beslissing, waar ik de consequenties voor wilde dragen. Pas als die vrijdag voorbij is, geloof ik dat het proces bijna afgerond is. Dat zou ik zo fijn vinden, want mijn energie staat in de startblokken voor veel moois. Ik hoop echt dat het snel voorbij is.