Zen buikje

Twee handen leg ik op mijn buik, als ik op mijn kussen zit. De duimen raken elkaar vlak onder de navel en mijn andere vingers liggen in de vorm van een kommetje eromheen en ondersteunen elkaar losjes. Tijdens de meditatie ben ik opmerkzaam van wat er gebeurt in mijn buik. Ik voel hem opbollen bij de inademing en merk hoe hij weer invalt bij de uitademing. Ook borrelt of steekt het daar wel eens, maar dat is oké. Het is vertrouwd om zo te zitten voor me, ik doe het dagelijks. Soms kort, soms lang en soms heel lang.

Ik heb een zen buikje en ben er vriendjes mee geworden. Voor het eerst van mijn leven heb ik wat spekjes daar, wie had dat ooit gedacht! Toch voelt het prettig om mijn buik losjes aan te raken als ik op mijn meditatiekussen zit, en de zachte textuur ervan te voelen. In mijn buik is de adem goed voelbaar. Het is een plek waar ik altijd naartoe kan gaan, als een anker voor aandacht: veilig, rustig en vertrouwd.

Hoe kan het dat ik geen vriendjes ben met mijn buikje buiten de meditatie? Ik deed een klein onderzoek bij mijzelf, uit nieuwsgierigheid. Mijn belangrijkste conclusies zijn dat ik er last van heb en dat ik niet voldoe aan het schoonheidsideaal. Te gek voor woorden toch? Die hangende ‘kwab’, want zo noem ik hem buiten het kussen, zit in de weg. Hij knelt als ik mijn broekriem aansnoer en staat onder druk als ik op een stoel zit. Bovendien staat hij gewoon niet mooi als ik in de spiegel kijk. Hoewel, van voren gezien, als ik rechtop sta, valt het nog best mee. Toch wil ik ook de mode de schuld geven. Is zo’n broek met elastiek niet veel mensvriendelijker? Waarom hijs ik mijzelf dan telkens weer in die spijkerbroek?

Tja, en dan is er nog een conclusie. Ik ben nog in de acceptatiefase. Voor het eerst in twintig jaar tijd heb ik maatje 38, dat is toch wat! Absoluut iets wat moet wennen en om een nieuwe garderobe vraagt. Gelukkig zit ik goed in mijn vel en vind ik mijn huidige confectiemaat wel beter bij mij passen. Het staat gezond en ik voel me zoveel meer ontspannen dan een tijd geleden. En nieuwe kleren zijn ook best fijn.

Tot slot merk ik mijn oordelen op ten aanzien van mijn buikje. Ik heb het nooit gehad, het is niet mooi, het zit in de weg, ik word nog dik, hoe komt hij zo slap enzo. Absoluut niet lief ben ik als ik zoveel commentaar afvuur op dit deel van mijn lichaam, een deel van mij, wat bij mij hoort. Mmmm, dat vraagt om bewuste, milde aandacht, ook buiten mijn kussen om.

Een mooie gelegenheid om vanaf morgen eens vriendelijke aandacht aan mijn buik te schenken. Het vertrouwde, prettige gevoel kan er prima zijn in het dagelijks leven. Oordelen en gedachten merk ik dan op, zonder hier iets mee te hoeven doen. Ik zal mijn riem een gaatje losser doen, alleen nog van voren in de spiegel kijken en misschien wat meer in mijn joggingbroek rondlopen? En wie weet, leg ik ook gewoon overdag mijn handen lekker op mijn buik. Gewoon, omdat ik onvoorwaardelijk vriendjes ga worden met mijn zen buikje.