In het nu
Het nu is vaak fijn, echt. Dan geniet ik van wat de zintuigen waarnemen. Mijn ogen hebben het druk met kijken en mijn neus ruikt wat af. Het moment tovert mij soms in een super stemming. Dan doe ik heimelijk een rondedansje en denk ik, wat heerlijk is dit! De geur van koffiebonen, het gevoos van de kat, mijn dollende kinderen of het aanlokkelijke ligbedje op mijn balkon. Mijn gedachten laten me geregeld dagdromen, maar zorgen niet voor die fijne genietmomentjes. Die ervaar ik alleen in het nu.
Het moment laat zich ook verkennen. Elke moment is nieuw, pril en je weet nooit wat er gaat komen. Een ervaring dient zich aan, blijft even of soms langer en gaat weer voorbij. En als je erbij blijft, dan schept dat ruimte. Ruimte om te reageren of te handelen vanuit jezelf, ruimte om je innerlijke ervaring te ontrafelen. Dat vind ik mooi. Het geeft me rust en leert mij veel over mezelf en mijn interactie met alles en iedereen om mij heen. Wat voel ik precies als ik hard tegen de wind in fietst? Wat ervaar ik als iemand vriendelijk tegen mij is? Wat doen doen de stralen van de douche met mij ’s morgens vroeg? Waarom laat de warme zon op mijn gezicht een glimlach verschijnen?
Soms is het nu niet fijn en wil je eigenlijk weg. Snel weg van de situatie en wat je erbij voelt, opmerkt of ervaart. Als een struisvogel je kop in het zand steken om niets te hoeven voelen. Dat is wat wij mensen doen, weggaan van pijn. Het gaat gewoon automatisch. Mindfulness leert mij dit automatisme doorbreken. Ik heb geleerd om me te openen voor verdriet of pijn. Stukje bij beetje verkennen en heel voorzichtig toelaten wat er is. En als het genoeg is, gewoon even niet. Tegenwoordig huil ik weer als ik verdrietig of boos ben en toon ik ook weer mijn ‘Italiaanse mama’ temperament als iemand over mijn grens gaat.
Het is gek, maar mindfulness werkt vooral goed bij een ‘heel vol hoofd.’ Het helpt je om uit je hoofd naar het hier en nu te gaan. Hierdoor wordt je niet opgeslokt door je problemen en kun je je energievoorraad op peil houden. Door iedere dag te oefenen met mindfulness word ik niet meer overspoeld door mijn problemen. En soms, misschien wel net als het niet uitkomt, heb je toch zo’n dag. De tranen die komen en je verdriet lijkt de baas. Ook dat hoort erbij in het nu. Een dag van pijn, tegenslag of verdriet. Een akelig hier en nu zonder lichtpuntje. En als dat lichtpuntje er wel is, dan zie je hem niet. Maar toch, als je je opent voor verdriet door ernaar toe te gaan, dan wordt het lichter. Net zoals je het moment kunt verkennen, zo laat je verdriet zich ook onderzoeken. Het helpt als je er naartoe beweegt, in plaats van er vanaf.
Wat ben ik verdrietig geweest. En hoe heerlijk is het dat het er even niet is. Ik geniet van mijn dagen zonder extreme spanning of pijn. Mindfulness doet voor mij nu zijn werk bij een normaal stressniveau. Dat is behoorlijk anders. Het draagt bij aan mijn kwaliteit van leven. De ruimte voor mijn hoge gevoeligheid is weer terug, daar ben ik blij om. Ineens heb ik ook last van de stress van mensen in mijn omgeving. Bovendien lijkt mijn akelige ongeduld veel meer naar de achtergrond te verdwijnen en wordt mijn streven minder. Ik besef steeds meer dat dingen tijd nodig hebben om zich te kunnen ontvouwen. Ik mag leren, in het nu, dat is toch een kado?