Omgaan met misère
Een vraag aan mijzelf, gesteld vanuit de mindfulnessgedachte: “Hoe gaat het eigenlijk met me?” Hmmm, dat is een lastige om op te schrijven, want het liefst breng ik hier niets dan positiefs. Met mij gaat het best goed, maar mijn leven verdiend op dit moment net een voldoende.
Wat was het heerlijk, even een paar daagjes weg. Daan en ik zeilden met een Compromis 720 over de Friese Meren. Voor mij bekend terrein, ik kwam er vroeger al met een BM of Valk. Mijn ouders woonden acht jaar in Akkrum, in een heerlijk huis aan het water met bootjes voor de deur. Echt fijne herinneringen heb ik hieraan. Het was voor mij een soort vakantiehuis. Mijn vier dagen Friesland voelden dan ook goed en lekker vertrouwd. Wat was ik eraan toe, even weg uit mijn omgeving. Ik kwam ontspannender terug en mijn blik op mijn leven was ineens helder. Natuurlijk weet ik donders goed wat eraan schort en wat er nog op de rit moet komen. Maar ineens besefte ik weer dat de factor tijd een hoop wonden heelt. Geduld en tijd gaan mij brengen wat ik nodig heb, daar vertrouw ik op.
En toch, als ik nadenk over de toekomst dan zie ik een groot vlak, niet donker maar vaag. Lekker niet mindful dat nadenken. En oh, wat vind ik het eng om vooruit te kijken. Leven met de dag of met de week, want verder kijk ik meestal niet, is beter voor mijn stresslevel merk ik. Ik train mijzelf geregeld in het richten van mijn aandacht op wat ik aan het doen ben. Dat helpt, dat voelt goed en verzacht mijn gevoelens. Het is gek, maar je kan echt leren omgaan met misère. Aandachtig zijn helpt me ontspannen en loskomen van mijn negatieve gedachten. Het is geen houding, maar ik voel het echt. Als ik een mindful dag heb, dan slaap ik heerlijk. Ik wordt niet wakker van onverwerkt verdriet of boosheid.
Hieraan verbonden is de verwerking van mijn verdriet. Soms voel ik mij down, maar ik verzet me er niet meer tegen. Ik kan dan een dag lang, met tussenpozen, huilen en mijn tranen laten lopen. Ruim twee jaar geleden kon ik dit nog niet, oprecht voelen en dat ook tonen. Maar nu! En eigenlijk is het heerlijk, het voelt heel basaal: ik voel dus ik besta. Er is best lef voor nodig om je gevoelens een plek te geven in een wereld waar het verstand een belangrijke plek inneemt.
Scheiden maakt zoveel emoties los, dat had ik tevoren niet kunnen inschatten. Je weet dat het pijn doet, dat het vreselijk is, maar hoe het werkelijk voelt merkt je pas als je er middenin zit. Ik schreef het al eerder, maar scheiden haalt het monster in je naar boven. Ik voel geregeld afschuwelijke woede en ben soms echt furieus in gedachten. De stenen zijn in mijn hoofd al diverse keren door de ramen van het huis van mijn ex gegaan. Na een jaar vol pogingen om in goede harmonie te scheiden is het fout gelopen. We hebben nu beiden een eigen advocaat en het wordt oorlog van minimaal een jaar, maar waarschijnlijk langer. Deze oorlog is gisteren begonnen en ik kan je vertellen dat ik er wakker van heb gelegen vannacht, ook al heb ik het recht aan mijn kant. Wat een vreselijke ellende en dat alleen maar om geld. Het doet mij veel verdriet, omdat de kinderen hier ongetwijfeld de dupe van worden. Ik ga er echt voor zorgen dat zij hier zo min mogelijk last van hebben. Ik heb een verbodsbord voor mijzelf opgeworpen: inhoudelijk praten over de scheiding mag ik niet meer met mijn kinderen. Ik deed dit al nauwelijks, maar nu ga ik het gewoon helemaal niet meer doen, want het levert absoluut niets op, alleen maar verdriet. Als het echt nodig is probeer ik op afstand over gebeurtenissen te praten en dan alleen over wat ik er zelf bij ervaar. En neem van mij aan dat is verrekte moeilijk.
Helaas ben ik nog even financieel afhankelijk van mijn ex. Dit staat haaks op mijn keuze om te gaan scheiden en om zelf mijn eigen leven te gaan leiden. Toch moet ik wel. Ik ben op zoek naar werk, maar dat gaat verdraaid langzaam. Vreselijk is dit, want ik ben eraan toe om de deur uit te gaan en onder de mensen te zijn. De sollicitatiekraan heb ik verder opengedraaid, dat gaat vast helpen.
Ook heb ik besloten, met pijn in mijn hart, om een andere woning te zoeken. Ik kan niet anders, want mijn maandlasten zijn te hoog. Mijn bovenwoning in Bloemendaal is heerlijk, maar heb ik gehuurd onder het mom van tijdelijk. Het bood vorig jaar een opening om snel weg te kunnen uit de situatie thuis. Als je eenmaal besloten hebt om uit elkaar te gaan, dan is het niet verstandig om heel lang onder hetzelfde dak te blijven wonen. Deze week heb ik al een leuk appartement bekeken. Ik weet nog niet of dit iets wordt, maar hoop van wel!
Kortom, een hoop heftigheid nog steeds en al lang. Toch ga ik er telkens makkelijker mee om. Het lijkt zelfs te wennen en in ieder geval word ik er sterker van. Mijn veerkracht is er weer en ik heb wat reserves kunnen opbouwen. Soms voel ik me een boksbal die (gelukkig) telkens weer stug overeind komt na een harde klap. En echt, die klappen lijken zelfs te wennen. Al mijn emoties ervaar ik en die maken mij echt, brengen mij in contact met mijzelf. Ik voel me thuis bij mij, ook al weet ik dat sommigen mij veroordelen. Het doet mij steeds minder, want mijn kracht ben ik. Alles wat ik doe hang ik op aan mijzelf en niet aan anderen. Ik doe niet aan projectie of ten onrechte schoppen tegen een ander. Ik ben ik en dat is meer dan oké en geeft zoveel kracht. Handelen vanuit jezelf, vanuit je natuur, vanuit wie je bent voelt echt beregoed. Als een soort oerkracht waarmee je de hele wereld aan kan.
Respect moet je verdienen en hangt niet samen met wat je doet, maar met wie je bent. Je krijgt terug wat je geeft, daar geloof ik heilig in. Investeren in datgene wat goed voelt verdiend zich een keer terug, dat weet ik zeker. Authenticiteit is belangrijk hierbij denk ik. Hoe verder je van je echte zelf verwijderd bent, hoe lastiger het leven wordt. Geloofwaardigheid, vertrouwen en waardering krijg je denk ik sneller als je authentiek bent. Jezelf zijn is een niet te onderschatten kracht. Ik spreek uit ervaring, want ik voel me nu sterk, maar ben mezelf toch een keer volledig kwijtgeraakt. Iets wat ik nu bijna niet meer voor mogelijk houd. Ik merk nu dat ik sterk word van het tonen van mijn kwetsbaarheid. Mijn hooggevoeligheid ervaar ik niet meer als last en dat is zo heerlijk. Ik laat het er zijn en maak er zelfs dagelijks gebruik van.
Vergeet ik bijna te vertellen dat de Opleiding Mindfulnesstrainer waarmee ik zou starten in september, uitgesteld is naar februari 2013. Alsof het zo moest zijn. Ik had immers mijn retraite niet voltooid, wat een deelname eis was. Toch ben ik gerust hieronder, deze datum is beter voor mij. Het lijkt mij verstandig om eerst een baan te vinden en iets meer rust in mijn leven. De Hogeschool Utrecht heeft ook een prima Mindfulnesstrainer Opleiding. Ik ben hier gaan praten en ook hier mag ik starten en dat kan bij voldoende deelname ook in januari 2013. Dat wordt misschien wel kiezen!
Kortom, als ik kijk naar de titel van dit blog ‘Mindful m’n leven op de rit?’ dan mag ik concluderen dat ik op de goede weg ben. Daar ben ik trots op. Ik ben er voorlopig nog niet, maar ik ga er komen via dat hobbelige, maar oh zo leerzame weggetje!