Morgen is er weer een dag

Mijn lieve puberkinderen liggen (allebei!) weer in hun bedjes. Iets later dan gepland door de drukte in hun hoofden vanwege huiswerk, onzekerheden, vriendjes, vriendinnetjes, pijntjes, hockeytraining of het volle dagschema. Een van mijn kinderen stapte in bed en zei: “Ik kan voorlopig niet slapen, ik ben zó druk.” Ik lag juist op de grond wat yogaoefeningen te doen, dus ik zei: “Kóm, kom maar even bij mij liggen en rustig worden.” Na vijf minuutjes zo heerlijk saampjes op de grond vertoeven was de hartslag van mijn kind gedaald, de ademhaling rustiger en de gedachten bedaard. Samen luisteren naar elkaars ademhaling is een heel mindful gebeuren en bovendien lekker warm en knus.

Nu ik met mindfulness bezig ben, valt het mij op dat kinderen best wat stress ervaren. Het is druk in die hoofden met een heleboel. En ook zijn het de apparaten die extra onrust met zich meebrengen. Ik doe hier zelf keihard aan mee met mijn mobieltje, helaas. Alleen weet ik nu mijn uit-knop te vinden, nog niet altijd in een vroeg stadium, maar wel op tijd. Ik merk bij mijn kinderen dat dit soms lastig voor ze is. Hun leven bestaat uit het maken van veel keuzes: ‘doe ik dit, of doe ik dat.’ Gewoon even niets doen, geen keuze maken, maar doen wat op dat moment goed voelt, is er op een doordeweekse schooldag vaak niet bij. De gedachten in hun breinen zitten dwars, maar vaak ook de drukte van de dag.

Zo knus liggend, met mijn inmiddels best grote kind, op de grond van mijn zoldertje was een moment van zaligheid. Een moment van pure aandacht voor elkaar, maar ook voor mijzelf. Gewoon luisteren naar elkaars hartslag en adem. Dat voelt voor mij als pure liefde: warm, sterk en zacht. Maar vooral ook was dit een moment van ontspanning, voor mijn kind en voor mij. Lekker zijn zonder te doen, dat is onvoorwaardelijke rust.

Mijn kleine grote puber genoot hier ook van, ik merkte het. Eigenlijk mocht ik dit geheimpje natuurlijk niet verder vertellen… Ik zei: “Morgen is er weer een dag, ga nu maar lekker slapen.”