Zelfanalyse

Vanmiddag was het even tijd voor een korte zelfanalyse. En de aanleiding? Stress! Ik vertelde een dierbare hoe ik als mens functioneer. Gewoon, omdat ik tegenwoordig heel goed opmerk hoe ik in elkaar steek, dat ik zelfbewust ben, maar ook dat ik soms last heb van mijzelf. Ik kan echt heel irritant zijn voor mezelf. Als ik dit merk verschijnt steeds vaker mijn glimlach. Hoe heerlijk is dat? Ik kan benoemen wat er in spanningsvolle situaties met mij gebeurt, hoe ik reageer op stress. Ik ken de stadia die ik doorloop en ik weet welke plekken in mijn lichaam en geest het hardst geraakt worden bij spanning.

Deze herkenning en benoeming voorkomen geen aanslag of effect van nieuwe stress, maar helpen wel bij het functioneren eronder. Het biedt een opening naar de keuze die er nog altijd is bij stress. Soms lijkt er in de waas van de adrenaline geen keuzemogelijkheid meer te zijn, maar alleen volhouden, doorgaan en dus vastzitten in de situatie zoals hij is. Toch is dit niet zo en hier spreekt de ervaringsdeskundige. Je hebt altijd, iedere dag, elk moment de gelegenheid om dingen anders te doen dan je doet. Alleen, hoe eng is dat? Heel eng, heus, maar zeker de moeite van het proberen waard. Ik ben in elk geval blij dat ik mijn stopknop weet te vinden en hem ook weer zelf bedien. Alleen het tijdstip van indrukken blijft een lastig iets. Toch lijkt het of ik telkens ietsje eerder een stapje terug doe als dit nodig is. Dat is voor mij een mooie, waardevolle verandering. Mijn korte zelfanalyse:

Is er iets wat mij drijft, enthousiast maakt of wat ik wil oppakken, dan stap ik op mijn fiets. Het duurt even voordat ik lekker zit, voordat ik comfortabel ben en de flow van het fietsen oppik. Als ik eenmaal lekker ga dan wankel ik soms, verzit ik nog wat en vraag ik mij af of de fiets wel goed is en of ik eigenlijk wel bij de fiets pas? Is dat het geval dan fiets ik, steeds sneller en sneller. Heuvels, hagel, tegenwind, alles trotseer ik op mijn fietsje. Ik zit stevig, trap als een idioot en ben soms bang om te vallen, maar ga toch steeds harder. Zo hard dat ik mezelf inhaal. Ik kijk dan achterom en schrik ervan hoe hard ik ging, wat een groot stuk ik aflegde in korte tijd. Pas dan komt het besef dat ik té hard ging. Gelukkig niet zo hard dat ik neerviel, maar het scheelde niet veel. Serieus uitgeput stop ik even, adem een paar keer rustig in en uit en herstel best snel. Dan stap ik weer op mijn fiets en vervolg heel rustig opnieuw mijn weg. Met een grote glimlach en een frisse blik.