Een ouder, soms

Soms wil je ruimte en toch dichtbij zijn. Soms wil je duwen en ook trekken. Soms wil je schoppen en ook knuffelen. Soms wil je troosten en ook getroost worden.

De rol van een ouder gaat niet over rozen. Tenminste soms. Hoe hard komt het aan wanneer het niet goed gaat met je kind, wanneer er zorgen zijn, wanneer de twijfels te groot zijn en de leugens teveel. Hoeveel pijn doet het wel niet wanneer je het gewoon niet weet, helemaal niet weet hoe het verder moet of hoe de uitkomst zal zijn?

Het kost wat inzet en reflectie om de stress van alle dag een plek te kunnen geven. Een berg aan gevoelens van je kind en van jezelf is opgebouwd. Soms zorgvuldig, maar soms ook helemaal niet. Soms lijkt de berg groot en stevig, maar soms ook glooiend en onregelmatig. Waar is dan die plek waar je je zelf kunt zijn? En waar is dan de plek waar je kind en jij elkaar ontmoeten?

Die plek die is er, altijd. Het lijkt alleen soms of die plek onvindbaar is of verscholen onder een hoop zorgen, twijfels en verdriet. Even afstand nemen, voelen hoe het voelt, voelen wat je voelt en weer in contact zijn met jezelf helpt. Wat merk ik precies? Welke gedachten zijn er? Wat is de aard van de gedachten? Hoe voelt mijn lichaam? Is er spanning? En waar voel ik die spanning precies? Welke emotie is er op de voorgrond aanwezig? En welke dieperliggende emotie ligt eraan ten grondslag?

Veel vragen die resoneren. Ze vragen je ruimte en tijd. Ruimte om tot rust te kunnen komen en tijd om een plek te kunnen krijgen. Een blokje om of iets doen wat je leuk vindt helpt. Direct willen reageren of ingrijpen is niet altijd nodig en maakt de berg alleen maar groter. Ruimte geven aan de gevoelens en gedachten van jullie beiden helpt. Even afstand nemen om daarna weer dichterbij te zijn. Dichtbij elkaar, met respect voor wie jullie allebei zijn. Dan is het weer goed, precies zoals het is.