Hello?

‘Hello, can you hear me?’
Nou Adele, je laat me schrikken.
Maar ik hoor je en tegelijkertijd ook mijzelf.

Soms triggert iets een emotie. Het maakt je wakker en schudt je door elkaar. Hé hallo! Wat voel je eigenlijk? Adele deed dit zojuist met mij.

Heel even keek ik mijn zorgen recht in de ogen. Ik zag ze en voelde ze in mijn hele lichaam. Ik kromp ineen en verstijfde. Het afruimen van de tafel was ineens niet meer belangrijk en ik besloot erbij te gaan zitten. Bij dat overweldigende, kwetsbare gevoel.

Kom maar op, dacht ik. Dit zit me al een poosje dwars. Cognitief weet ik donders goed waar het over gaat. Ik maak me zorgen. Veel zorgen over mijn toekomst als alleenstaande moeder en overtuigend ZZP-er. Moet ik wel doorgaan met wat ik nu doe? Ga ik het redden met alle lasten? Hoe ziet mijn toekomst eruit? Is het verstandig om van datgene waar je hart ligt, je werk te maken? Of is het misschien beter om een baan te zoeken? Maar, voelt dat dan weer als vroeger? En maakt dat me gelukkig?

Vragen, vragen, vragen. Heel veel vragen die resoneren al een poosje door de dagen heen. Ik merk ze wel, schenk ze soms aandacht, maar laat ze dan weer gaan. Deze gedachtenvragen gaan over de toekomst. Ze helpen me nu niet verder, maar maken me bang. Een kwetsbaar gevoel waar ik liever omheen of vandaan loop. Best hard, zodat ik niets hoef te voelen. Soms nog iets harder, dan merk ik het niet eens.

‘Hello?’ Ja, ik hoor je nu goed, maar vooral heel helder hoor ik mijzelf. Best confronterend, maar tegelijkertijd zo fijn. Het is oké, het mag er zijn. Dat kwetsbare, onprettige gevoel. Voor zolang als het duurt blijf ik erbij zitten, heel vriendelijk. Dat helpt, want het neemt af. Mijn gevoel komt weer tot rust.

Ik sta op om de tafel verder af te ruimen. Met een voorzichtige glimlach op mijn gezicht en meer ontspannen spieren. Zo, dit moest er even uit. Maar hé, kom op Maryvonne, een baan zoeken? Uh… nèh 🙂