2014
-
Geduld
Geduldig zijn is niet mijn sterkste kant. Telkens weer trap ik in mijn eigen valkuil van te snel willen gaan. In mijn ogen gaat er veel niet snel genoeg. En dat, terwijl ik tegenwoordig een stuk langzamer mijn leven leef. En ook, als ik om mij heen kijk en concludeer dat ik eigenlijk best snel ga. Het is mijn hoofd wat vooruit holt, veel sneller dan ik bij kan houden. Een verwarrend duaal verschijnsel in mij? Geduld is een vorm van wijsheid. In de mindfulness betekent geduld dat je je ideeën loslaat hoe de dingen zouden moeten zijn en ziet hoe de dingen in werkelijkheid zijn. Geduld laat zien dat…
-
Op verdriet
Zoals je danst op een koord, zo kun je ook zitten op je verdriet? Is er een einde aan verdriet? Of kan je verdriet gewoon op zijn? Ik geloof van wel. Als die vreselijk golf van pijn maar doorgaat, jarenlang, dan is het gewoon een keertje op. Gisteravond had ik een privégesprek met mijn Zen lerares. Ik vertelde over de grens die ik opmerkte bij mijzelf ten aanzien van verdriet. De tranen rolden over mijn wangen, toen ik dit zei. Van verdriet, maar ook van blijdschap, want ik had iets moois ontdekt. Zoveel verdriet is een opening naar geluk. En verdriet en geluk kan je naast elkaar ervaren, dit mag…
-
Draadje
de rug blijft recht het hoofd trots erop een glimlach zo zacht het gevoel vaak top dat subtiele draadje die je grof niet ziet slingert en kruipt de weg van verdriet de draad zonder eind het verdriet in een prop nu ligt de weg stil met de emotie erop
-
Achteroverleunen
Lekker in zo’n houten schommelstoel achteroverleunen. En dan wat rusten op zo’n mooie houten veranda uit een cowboyfilm, met het zonnetje in je gezicht en een heerlijk briesje door je haren. De gelukzalige blik in je ogen en die niet te stoppen glimlach maken het helemaal af. Wat een heerlijkheid. Is dit nou geluk? Soms dagdroom ik fijne gedachten. Dan denk ik over wat mij warm maakt van binnen. Het lijkt dan of ik verlang naar iets wat ik op dat moment niet heb. Best heel menselijk. Ik ben er goed in om mijzelf een weg te banen in de heerlijke dagdroombeelden. Ze geven mij een goed gevoel. Toch merk…
-
Wat kan ik, mama?
‘Wat kan ik nu eigenlijk, mama?’ ‘Waarom ben ik nergens goed in?’ Best lastig om te horen van je eigen kind. Natuurlijk kan je kind een boel en natuurlijk kan het veel dingen goed. Waar dit akelige gevoel dan vandaan komt? Tja, dieu mag het weten. Mijn inschatting als moeder is dat de puberteit een boel opschudt en in de war brengt. En dan bedoel ik vooral bij het kind zelf. Als ouder moet je blijven aanhaken bij de snelle ontwikkeling en vooral ook telkens weer finetunen, zoals ik dit noem. Even weer afstemmen op het kanaal waar je kind zich op dat moment begeeft. Het niet oordelen en de…
-
Waterlanders
wat een mooie naam voor de zoute druppels die soms gewoon komen en zacht stromend gaan het lijkt of het vloeien wat meeneemt uit de tijd dikke mooie glimmers zachtjes naar vergetelheid heel traag gaan ze omlaag door hevigheid gestuurd het lucht lekker op, ook al heeft het eventjes geduurd
-
Geslaagd
Wat een heerlijkheid. Ik ben geslaagd en nu officieel afgestudeerd mindfulnesstrainer! Springend en dansend bewoog ik mij ongecontroleerd door de woonkamer van mijn ouders, waar ik aan tafel zat toen ik de uitslag van mijn afstuderen ontving. Mijn wens, zoals ik deze december 2010 omschreef als ‘keep on dreaming babe’, is uitgekomen. Toen al was ik veroverd door het mooie vak. Ik was zo vreselijk blij dat ik niet eens merkte dat ik mijn hand akelig stootte, zo bleek later uit de berg van een ei op mijn hand. Mijn kinderen keken mij sprakeloos aan en de rest van mijn familie bleef gewoon als een stel makke, lieve schaapjes aan tafel…