Lichtjes Gevoel

Ken je dat? Zo’n typisch geval van je gevoel voelen. Dan bedoel ik een donderslag gevoel. Je merkt het in je hele lijf, het krimpt ineen, verstijft en verstokt. Een heel overheersend gevoel wat je wel moét voelen. Dat hebben we allemaal van tijd tot tijd.

Veel lastiger is het bij subtielere gevoelens. Je kent vast het gevoel wel dat er iets ‘knaagt’, dat er iets is, maar je weet niet precies wat. In ons dagelijks leven walsen we het liefst over onze gevoelens en emoties heen. Zo is de dag veel prettiger en heb je er minder last van. Het helpt zelfs om je aandacht op iets anders te richten, zodat het gevoel verdwijnt.

Een mooie strategie, die echt lijkt te werken. We doen het allemaal, ik ook. Toch weet ik inmiddels dat er ook een andere manier is. Die werkt veel beter! Stapje voor stapje kun je het oefenen. En voorzichtig. Er is ook moed voor nodig. Dit klinkt geheimzinnig, maar dat is het niet. Onze kleine kinderen kunnen het! Huilen als je pijn hebt, mopperig doen als je boos bent, gillen als je super schrikt of bang bent.

Ons brein is geniaal en gaat er van alles van vinden. Het gaat aan de slag met analyseren, categoriseren, rationaliseren of overpeinzen. Zo geef je wat je voelt of merkt bij jezelf een plekje. En dat helpt toch? Nee. Of misschien voor een tijdje.
Afleiding zoeken als je je rot voelt, vluchten in bekend gedrag, ervan weggaan zodat je het niet voelt, hard werken en geen tijd hebben voor je binnenwereld helpt een beetje. Toch vragen aanwezige emoties om gevoeld te worden. Echt voelen, in heel je wezen, met heel je zijn. Geen enkele strategie of rationele benadering is hier tegen bestand. Zoals een kind huilt als het pijn heeft, zo kunnen wij volwassenen ook leren om op een andere manier om te gaan met onze gevoelens.

Ik heb ermee geoefend. Met vallen en opstaan, met pijn en verdriet. Onlangs nog pakte het me beet. Ik had zoveel verdriet dat ik mijn bed niet meer uit wilde. Gewoon met de dekens over mijn hoofd erin blijven. Niemand die mij ziet, niemand die vragen stelt, niemand waarvoor ik mij hoefde te schamen. Niemand die het doorhad. Het lastige hieraan is, dat ik het zelf doorhad. Jeetje Maryvonne doe normaal! Als iemand de tools in handen heeft ben jij het. Ja ik ben dapper, niet bang, sterk en stevig. Maar soms even niet. En wat doe je dan? Die deken over het hoofd helpt helemaal niet.

Er is maar eén manier: voelen. Met knikkende knieën vol weerstand en angst. Je ogen sluiten en erbij gaan zitten. Jeetje wat eng. Maar het helpt, het helpt zo erg. En dan ook de manier waarop je dit doet. Zodra je je ogen sluit en je zoekt het gevoel op, dan wordt het groot. Zo groot dat de tranen in je ogen springen, je je ogen het liefst opent en weer opspringt. Dat is moeilijk en hoeft ook niet zo te gaan.

Gisteren stak ik een kaarsje aan. Een lichtje voor mijzelf, voor tijdens de meditatie. Wist je dat je dit lichtje ook vanbinnen kunt laten schijnen? Je kunt het gebruiken om heel voorzichtig toenadering te zoeken. Telkens een stapje dichterbij, voor zover als het lukt. Een voorzichtig wakkerend vlammetje wat het gevoel verlicht. Eerst een beetje, aan de rand van het gevoel. Misschien voel je in je lijf waar het gevoel zit? Is het een heel gebied, of één duidelijke plek? Of allebei? Het kaarsje verlicht en brengt je erbij. Een beetje in de buurt, aan de randen van het gevoel of er helemaal in. Zo kun je verkennen en vriendelijk observeren wat je eigenlijk voelt en ook hoé het voelt. Dat is vaak anders dan wat onze gedachten ons vertellen. Voel je tranen opkomen? Laat ze maar stromen. Met elke traan wordt het gevoel minder en neemt de intensiteit af. En hé, misschien klinkt het wat vaag of ben je er nog niet aan toe? Dat is oké. Gun jezelf de tijd om je gevoelens te verkennen, op de momenten dat het lukt. Het helpt!

Als je een lichtje laat schijnen op je gevoel wordt het licht of telkens wat lichter. Wat er dan gebeurt? Je blijft achter met een warm lichtjes gevoel. Vang je mijn kaarsje?