Gedachten

Vandaag was zo’n dag met veel ’tussendoor’ gedachten, zoals ik deze noem. Gedachten die maar doorgaan en malen in je hoofd, terwijl je er eigenlijk geen aandacht of tijd voor hebt. Van die gedachten die een loopje met je nemen of je zelfs uit lijken te lachen, omdat je er geen grip op krijgt.

Toen ik vanmiddag thuis kwam en de deur achter mij dichttrok plofte ik op een traptrede. Ik kon geen kant meer op, zo moe was ik. De leegte in huis vloog mij aan, mijn kinderen en zelfs mijn twee knaagdiertjes waren bij hun papa. Terwijl ik de trap opliep naar boven voelde ik de tranen prikken achter mijn ogen. Eenmaal boven stroomden ze, want er stond een prachtige bos bloemen op mijn eettafel. De lieverd. Ik voelde dat de opgebouwde spanning in mijn lijf zich begon los te wrikken. Oei, wat was het een pittig dagje voor me.

Deze ochtend ging ik voor het eerst van mijn leven naar de rechtbank voor een scheidingszitting. Ik zag hier behoorlijk tegenop en wilde Vrouwe Justitia haar blinddoek wel lenen. Of oordopjes, als ze deze misschien had? Een gesprek met twee advocaten en een rechter over feiten is niet echt mijn ding. Het lukte me, want ik heb heus ook een zakelijke kant, maar de combi met emoties vind ik lastig. Bij een scheiding gaat het nu eenmaal over afspraken, geld en emoties. Eigenlijk zijn het de emoties die vaak de vorderingen in het proces in de weg staan. Ook bij mijn echtscheiding. Al bijna twee jaar zijn wij bezig om tot overeenstemming te komen. Daar word ik verdrietig van. Mijn kinderen hebben al vaak aangegeven dat ze willen dat het over is, het doet ook hun teveel pijn.

Vanmorgen was ik er nog helemaal bij. Ik zat er klaar voor in de rechtszaal en ging uit van een overweldigend gevoel dat zich meester van mij zou maken. Mijn gedachten hadden de avond ervoor de rechtszitting al meerder malen doorlopen en gaven op voorhand een beeld van hoe ik mij zou voelen die morgen. Mijn gedachten lieten mij in hevig snikken uitbarsten, waardoor mijn mascara uitliep tot op mijn kin. Ook had ik in mijn denkbeeld al een zakdoek in mijn tas gestopt voor het wegpoetsen van mijn snottebellen. Lekker niet mindful, maar toch nodig voor mij als voorbereiding. En vanmorgen was ik aardig rustig. Ook had ik best een goede nachtrust. Ik ging volledig bewust de rechtszaal in, maakte oogcontact met de rechter, voelde de grond onder mijn voeten tijdens het lopen, ging heel bewust zitten en installeerde me stevig op mijn stoel. Ik was mij bewust van mijn ademhaling en dacht: ik ben er klaar voor, kom maar op!

En het viel mee, hoe kan het ook anders als je ergens zo tegenop ziet. Ik stapte wel met zweetoksels naar buiten, maar was tevreden over de afspraken die we maakten. De zitting was prettig verlopen, iets wat ik absoluut niet verwacht had. Stiekem wel een beetje mijn ding om een worse case scenario te maken voor een spannende gebeurtenis. Dan valt het vaak mee toch? De dualiteit van mijn gedachten spreekt hier.

Eenmaal buiten begon het ineens te spoken in mijn hoofd. Alles wat gezegd was passeerde de revue en klonk als een soort holle echo na in mijn bol. Het was gewoon niet te stoppen. Met mijn fiets in de hand belde ik mijn pap, om even van mij af te kunnen praten. Tussentijds stond ik meerdere malen stil, het kwam niet in mij op om te gaan fietsen, daar was ik nog niet aan toe. Mijn hartslag leek ineens op hol geslagen en een gevoel van onrust bekroop mij. Ik vervolgde mijn weg door de stad, lopend met mijn fiets aan de hand en mijn pap aan mijn oor. Aan het einde van de winkelstraat merkte ik dat ik weer rustig was. Ik zei mijn lieve vader gedag, stapte op mijn fietsje en ging naar mijn werk.

Deze dinsdag sluit ik af met een trots gevoel. Ik ben trots op ons alle vier en erg blij dat het einde van de echtscheiding in zicht lijkt te zijn. Scheiden doet pijn, heel erg veel pijn en moet echt niet te lang duren. Vandaag was ik mij weer bewust van het feit dat alles komt en gaat: gedachten, gevoelens en ervaringen, zowel positieve als negatieve. Die stomme rechtszitting is weer voorbij, joepie.